
Είναι γεγονός ότι καθεστώτα σαν αυτά της Αιγύπτου και της Τυνησίας (Μουμπάρακ,Μπεν Αλί) είναι ,τουλάχιστον σ’έμάς τους φιλελεύθερους, από αντιπαθητικά έως απεχθή και σίγουρα θα θέλαμε κάποτε να δούμε κι’εκεί (όπως και σε όλον τον κόσμο) μία αξιοπρεπή δημοκρατία στα δυτικά πρότυπα.
Οι λαϊκές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν και γιγαντώθηκαν στις δύο αυτές χώρες-και που στην Τυνησία είχαν ως αποτέλεσμα την ανατροπή του Μπεν Αλί- στηρίζονται ως ένα βαθμό σε δίκαιη λαϊκή οργή λόγω της μίζερης ζωής αυτών των ανθρώπων που ζουν μέσα στη φτώχεια και την ανισότητα-την ίδια στιγμή που μία κρατικοφασιστική νομενκλατούρα ζει πλουσιοπάροχα- την υπανάπτυξη και τον αυταρχισμό. Από αυτήν την άποψη δεν θα χαρακτηρίζαμε τις εξεγέρσεις αντιδραστικές, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Το θέμα είναι ποιοί είναι αυτοί που οργανώνουν και υποκινούν αυτές τις εξεγέρσεις πατώντας πάνω στη δίκαιη λαϊκή δυσαρέσκεια, τι εκφράζουν και σε τι αποσκοπούν.
Με λίγα λόγια,το σημαντικότερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το τι θα επακολουθήσει μετά την πιθανή ανατροπή αυτών των δύο καθεστώτων (Ο Μουμπάρακ, αν και έδιωξε όλη την κυβέρνησή του για να ηρεμήσει κάπως τους εξεγερμένους, κρατιέται ακόμα όρθιος). Δηλαδή αν είναι να ανατραπούν αυτοί οι ηγέτες και να έρθουν στα πράγματα πιο υγιείς και δημοκρατικές δυνάμεις, τότε ευχαρίστως να στηρίξουμε τους εξεγερμένους. Αν είναι όμως να διώξουμε αυτούς για να έρθουν κάποιοι ίδιοι ή και χειρότεροι στη θέση τους, τότε γιατί να τους διώξουμε ;
Και αν κάποιους ξενίζει αυτή η άποψη και βιαστούν να μου προσάψουν ότι υποστηρίζω δικτάτορες, τους θυμίζω για παράδειγμα ότι κάποιοι ευχαρίστως ανέτρεψαν το καταπιεστικό καθεστώς του Σάχη στο Ιράν όμως έφεραν στη θέση του κάτι τρεις χειρότερο, δηλαδή τη φασιστική θεοκρατία του Χομεϊνί. Το ίδιο και στην Καμπότζη όπου την ανατροπή του αυταρχικού βασιλιά Σιχανούκ ακολούθησε-υπό τα χειροκροτήματα κάποιων «προοδευτικών» αντιδυτικών της εποχής- η εξουσία των σχιζοφρενών γενοκτόνων κομμουνιστών «Ερυθρών Χμέρ».
Ενώ και στην Κούβα διαδέχτηκε το διεφθαρμένο καθεστώς Μπατίστα ο… Φιντέλ Κάστρο με τα γνωστά αποτελέσματα…Οι δικτατορίες και οι αυταρχισμοί πρέπει να ξηλώνονται μόνο όταν οι κοινωνίες είναι ώριμες να φέρουν κάτι καλύτερο και υγιές ως διάδοχο κατάσταση, αλλιώς-καθώς είναι ανώφελο να πηγαίνουμε από τη μία δικτατορία στην άλλη- δεν έχει νόημα να επαναστατούμε.
Εξετάζοντας λοιπόν αρχικά το κίνημα της Τυνησίας θα διαπιστώσουμε ότι δυστυχώς είμαστε σαφώς πιο κοντά στο δεύτερο ενδεχόμενο. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στις σημαντικότερες πολιτικές δυνάμεις που καθοδήγησαν το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα ήταν κόμματα εθνικιστικά, ακροαριστερά(ένα τέτοιο είναι μάλιστα και μέσα στην προσωρινή κυβέρνηση) και Ισλαμικά που φυσικά όλα μαζί έχουν σαν κοινό παρονομαστή την αντίθεσή τους προς τη δύση και το ότι αυτού του είδους τα κόμματα δεν φημίζονται -παγκοσμίως και όχι μόνο στην Τυνησία- για τη δημοκρατικότητά τους…Όλοι αυτοί μπόρεσαν και ποδηγέτησαν μεγάλη μάζα Τυνησίων και να ηρωποιηθούν στα μάτια τους από τη στιγμή που το καθεστώς Μπεν Αλί (που κυβερνούσε από το 1987) πιέστηκε πολύ στα πρώτα χρόνια του από τους φανατικούς Ισλαμιστές που ήθελαν την εξουσία σε μία χώρα που θεωρείται από τις πιο κοινωνικά φιλελεύθερες του Αραβικού κόσμου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να ασκήσει σε αυτούς τη βία και τον αυταρχισμό του για να τους αντιμετωπίσει . Όμως καθώς αυτός αποθρασύνθηκε άρχισε να ασκεί σιγά,σιγά αντιδημοκρατική και φασίζουσα πολιτική και επάνω στο λαό της Τυνησίας αδιακρίτως, ο οποίος άρχισε να δυσανασχετεί. Γι’αυτό και σήμερα-λόγω της κοινής τους καταπίεσης- όλοι αυτοί οι ακραίοι και φασίζοντες κομματικοί σχηματισμοί μπόρεσαν και είχαν τη νομιμοποίηση να ηγηθούν της αντί-Μπεν Αλί εξέγερσης και να ενωθούν με τους απλούς εξεγερμένους ως σύμμαχοι και καθοδηγητές τους.
Όλοι καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι παρά την ανατροπή του Μπεν Αλί, λογικά το μέλλον της Τυνησίας δεν μοιάζει να είναι καθόλου πιο δημοκρατικό και προοδευτικό (ειδικά αν στις εκλογές που θα γίνουν σε 6 μήνες ενισχυθούν αυτά τα ακραία κόμματα που προαναφέραμε), διότι πιθανότατα όλοι αυτοί θα καπελώσουν και θα επωφεληθούν εύκολα στο μέλλον από την αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, καθώς ως ένα βαθμό το έχουν καταφέρει ήδη. Άρα γίνεται κατανοητό ότι ουσιαστικά δεν έχουμε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να χαιρόμαστε για την ανατροπή Μπεν Αλί και από αυτήν την οπτική η Τυνησιακή εξέγερση είναι και προοδευτική και αντιδραστική μαζί.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για την Αίγυπτο όπου ο Μουμπάρακ ως

Άλλωστε είναι γνωστό ότι στον Αραβικό κόσμο δεν υπάρχει δημοκρατική κουλτούρα και παράδοση και πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω έστω και ένα πραγματικά δημοκρατικό καθεστώς σε Αραβική χώρα. Πιθανώς κάποιοι από αυτούς τους λαούς να θεωρούν ότι δεν χρειάζονται τη δημοκρατία… Ίσως μόνο η Αλγερία να έχει αυτή τη στιγμή περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά και αυτή τις κέρδισε με τίμημα έναν οδυνηρό εμφύλιο πόλεμο που στρίμωξε «στα σκοινιά» του Ισλαμιστές φασίστες και τη δικτατορία που ετοίμαζαν.
Ίσως κάποιοι να αναρωτηθείτε αν μπορεί να υπάρχει, πέρα από τις τοπικές αντιθέσεις, και διεθνής υποκίνηση των γεγονότων. Εκτιμούμε πως ναι. Αναρωτηθείτε ποια χώρα μπορεί να έχει συμφέρον να ανατραπούν καθαρά φιλοδυτικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες της μεγάλης γεωστρατιγικής συμμαχίας από κάθε άποψη στη βόρεια Αφρική και να αντικατασταθούν από φανατικά αντιδυτικές ,εθνικιστικές, ακροαριστερές ή Ισλαμικές ; Ποια χώρα αγαπούν συνήθως όλοι αυτοί και με ποια συνηθίζουν να συμμαχούν ; Μα φυσικά με τη Ρωσία του Πούτιν, υποστηρικτή και καθοδηγητή κάθε τέτοιων ακραίων και φασιστών ανά τον κόσμο. Τη χώρα που συνήθως επεμβαίνει και προβοκάρει έξυπνα και αθόρυβα σε όλο τον κόσμο για να μη γίνεται αντιληπτή και μισητή στους λαούς. Ειδικά η Αίγυπτος είναι μία χώρα κλειδί, καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο (και κυρίως φιλοδυτικό) ανάχωμα στο ακραίο Ισλάμ μέσα στον Αραβικό κόσμο, όπως επίσης και μία μετριοπαθής δύναμη που μπορεί να συνομιλεί και με τη δύση και με την ανατολή, ως μεγάλος γεωστρατικός παίκτης και ως διαπραγματευτής και ενδιάμεσος στους δύο κόσμους που συγκρούονται. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ιμπεριαλιστική Ρωσία (και τα γνωστά τσιράκια της Κίνα,Ιράν κλπ.) που έχει τρελά σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία, έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την ανατροπή Μουμπάρακ και την αντικατάστασή του με κάποιο υποχείριό της και πως είναι (μέσω των ανθρώπων της σε αυτές τις χώρες) ο κρυφός υποκινητής και εκμεταλλευτής αυτού του γενικά αυθόρμητου λαϊκού ρεύματος.
Σε αυτό δεν την βοηθούν μόνο τα τσιράκια της,αλλά και- άθελά τους-κάποιοι καλοπροαίρετοι ή αφελείς δυτικοί που πιστεύουν ότι με την ανατροπή των συγκεκριμένων καθεστώτων του Αραβικού κόσμου θα έρθει δημοκρατία και καλύτερες μέρες και γι’αυτό στηρίζουν την εξέγερση. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά δυστυχώς και οι ίδιες οι ΗΠΑ μέσω του προβοκατόρικου δίδυμου Ομπάμα-Κλίντον που φαίνεται τελικά πως ήρθε στην εξουσία ως τσιράκι της Ρωσίας για να της κάνει όλα τα χατίρια και να τη βοηθήσει να κυριαρχήσει σιγά,σιγά παγκόσμια. Να λοιπόν που η Ρωσία βρήκε τους ανθρώπους της ακόμα και μέσα στον ίδιο το λευκό οίκο !. Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την τόσο ακραία υποτελή Ρωσόφιλη συμπεριφορά του αριστερούλη ή αριστερίζωντως Ομπάμα στην εξωτερική πολιτική, που ως τέτοιος γίνεται ακόμα πιο ύποπτος για άνθρωπος της Ρωσίας !! Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 6 Ιανουαρίόυ,όταν ο ξεσηκωμός εντεινόταν, το αμερικάνικο Υπ.Εξωτερικών κάλεσε τον πρεσβευτή της Τυνησίας στις ΗΠΑ για να διαμαρτυρηθεί για την καταστολή αλλά και για τη λογοκρισία που επέβαλε το καθεστώς στον τύπο και το Ίντερνετ. Ενώ και στις 13 Ιανουαρίου, μία μέρα πριν την αποπομπή του Μπεν Αλί, η Κλίντον καλούσε από το «Αλ Τζαζίρα» τους Άραβες ηγέτες «να εγκαταλείψουν τον αυταρχισμό τους και να δώσουν δημοκρατικά δικαιώματα στους λαούς τους». Τέλος σύμφωνα με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες οι Τυνήσιοι στρατιωτικοί αντιμετώπιζαν την προοπτική της ανατροπής του Μπεν Αλί σε συνεργασία με τις αμερικάνικες αρχές από τις 10 Ιανουαρίου, δηλαδή 4 μέρες πριν από την πτώση του. Αυτές και μόνο οι φράσεις νομίζω πως τα λένε όλα και με δικαιώνουν για όσα λέω…