Τι είναι η θεωρία των δύο άκρων ;

           

 Η θεωρία των δύο άκρων (άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς) δεν είναι καθόλου μια θεωρία  Σαμαρικής και νεοδημοκρατικής έμνπνευσης  όπως νομίζουν πολλοί, αλλά έχει διεθνώς διατυπωθεί από σοβαρούς συγγραφείς και επιστήμονες εδώ και δεκαετίες !

Στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα-πριν την υιοθετήσει ο Σαμαράς και το περιβάλλον του και την κακοποιήσουν- την διατύπωναν δημόσια λίγοι γενικά ψαγμένοι άνθρωποι (στην πλειοψηφία τους προερχόμενοι από τον δικό μας φιλελεύθερο χώρο). Επειδή όμως τελευταία «φοριέται πολύ» και ακούγονται πολλές ανοησίες εκατέρωθεν, ας μου επιτραπεί να μπω για λίγο σε «βαθιά νερά» πολιτικών επιστημών και ιστορίας και να κάνω μια μικρή αλλά χρήσιμη ανάλυση πάνω σε αυτό…

Οι πρώτες φωνές περί ταύτισης άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς ξεκίνησαν την εποχή του ψυχρού πολέμου όταν αποκαλύφθηκε η ολοκληρωτική φύση και οι δολοφονικές πρακτικές των κομμουνιστικών καθεστώτων (κυρίως του Στάλιν στην ΕΣΣΔ), αλλά και η προδοτική συμφωνία Ρίμπεντροπ-Μολότοφ άνοιξε οριστικά την πόρτα του Β’ παγκοσμίου πολέμου και συνεχίστηκαν πιο έντονα μετά το 1990 και την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Μάλιστα γύρω στο 1997 βγήκε ένα Γαλλικό βιβλίο με τίτλο «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» που κατέγραφε αναλυτικά τα εγκλήματα και γενικά  τις αυταρχικές πρακτικές όλων των κομμουνιστικών καθεστώτων ανά τον κόσμο μέσα στην ιστορία- συνοδευόμενο από μια ανάλογη θεωρία των δύο άκρων διατυπωμένη σοβαρά από κάποιους από τους συγγραφείς του- που μετέπειτα μάλιστα δημιούργησε ολόκληρη «σχολή». Το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο κυκλοφόρησε αργότερα και στην Ελλάδα. μεταφρασμένο παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της εδώ αριστεράς.

Ακόμα και μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρχαν φωνές όπως του Κινέζου Μάο Τσε Τούνγκ που σε ανύποπτο χρόνο είχε χαρακτηρίσει τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ φασιστική Χιτλερικού τύπου (!!), αν και αυτό το έκανε από την αντιαναθεωρητική πλευρά και εν μέρει φιλοσταλινική πλευρά, αλλά και άλλων τολμηρών αριστερών που διαφώνησαν με τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968.

Και όμως παρά την καταδίκη των κομμουνιστικών πρακτικών και των ηγετών τους και την αναπόφευκτη σύγκρισή τους με τον φασισμό, ιδεολογική σύγκριση αριστεράς-φασισμού δεν γίνεται και δεν υφίσταται, διότι ο πραγματικός αριστερός ή και ο Μαρξιστής δεν μπορεί να είναι ούτε φασίστας, ούτε ρατσιστής. Ακόμα και ο Μαρξιστικός όρος «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι στην πραγματικότητα ένα σχήμα λόγου (λίγοι το γνωρίζουν αυτό) και δεν έχει καμία τη δικτατορία που γνωρίζουμε εμείς σήμερα ή που επέβαλαν οι κάθε λογής κομμουνιστές δικτάτορες. Αντίθετα μέσα στην ιδεολογία του φασισμού-ναζισμού υπάρχει ο ολοκληρωτισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός  ή και το έγκλημα. Εν κατακλείδι η σύγκριση των δύο άκρων αφορούσε και αφορά αντιδημοκρατικές και εγκληματικές πρακτικές και συμπεριφορές  και όχι ιδεολογίες και αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας και για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.

Θα λέγαμε μάλιστα ότι μέχρι το 1990 και την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων η θεωρία των δύο άκρων παρέμενε κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο και δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη σε καμία χώρα, αλλά από τότε και μετά συνέβησαν παγκοσμίως τεράστιες αλλαγές σε πολιτικό και κυβερνητικό επίπεδο και τα δύο άκρα άρχισαν να συγκλίνουν απρόσμενα και επικίνδυνα και σήμερα μοιάζουν όσο ποτέ και στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής καθυστέρησης ακόμα περισσότερο ! Ο λόγος είναι ότι πολλοί ακροδεξιοί (που μέχρι τότε ήταν φιλοαμεριακανοί ) και αρκετά από τα κόμματά τους διεθνώς στράφηκαν προς τη Ρωσία γιατί αυτή μετά το 1991 έγινε το κέντρο του διεθνούς φασισμού. Ταυτόχρονα όμως και πολλοί κομμουνιστές και γενικά αριστεροί και τα περισσότερα από τα κόμματα τους διεθνώς στράφηκαν προς την ίδια υπερδύναμη προφανώς λόγω έλλειψης πρότυπου και…προστάτιδας δύναμης πιστεύοντας πως εκεί θα βρουν τον…υπαρκτό σοσιαλισμό και τη χώρα διάδοχο της κραταιάς ΕΣΣΔ !!

Έτσι  από τότε μέχρι σήμερα η Ρωσία «κουνάει το ντέφι» και όλοι αυτοί χορεύουν στο ρυθμό της ! Η γραμμή τους δηλαδή χαράσσεται από τη μαμά Ρωσία και αυτοί ακολουθούν…Τι ενώνει λοιπόν σήμερα ακροδεξιά και άκρα αριστερά διεθνώς (αλλά και στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο…) ;

Έχουμε και λέμε επιγραμματικά ο αντιδυτικισμός, η Ρωσωφιλία (φανερή είτε κρυφή),ο αντισημιτισμός, το μένος προς τους ομοφυλόφιλους, συνθήματα  κατά της νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης, του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου κα., καθώς και ένα κάρο από θεωρίες συνομωσίας που παρουσιάζουν τα διεθνή γεγονότα κατά το δοκούν. Πέρα από αυτά οι ακροδεξιές και οι ακροαριστερές παρατάξεις και οργανώσεις χαρακτηρίζονται λίγο ως πολύ από αντιδημοκρατική κουλτούρα και κουλτούρα βίας ή έστω ανοχής προς τη βία (αν και αυτό δεν είναι μόνο τωρινό φαινόμενο).

Υπό αυτό το πρίμα λοιπόν υπάρχει σαφέστατη ταύτιση των δύο άκρων και όποιος το αμφισβητήσει είναι απλά αδαής. Είναι γνωστό μάλιστα ότι σε κάποιες χώρες υπάρχουν σήμερα κόμματα που δεν μπορείς εύκολα να κατανοήσεις αν τοποθετούνται στην ακροδεξιά ή στην ακροαριστερά γιατί είναι κάπου ενδιάμεσα ! Και στην Ελλάδα μήπως πχ. θα πίστευε κανένας ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ή έστω υπήρξε αριστερός αν τον ακούγε να μιλάει, χωρίς να ξέρει την ιστορία του ; Υπάρχουν μάλιστα και άνθρωποι που πιστεύουν πως τα ακροαριστερά κόμματα έχουν πλέον φασιστικοποιηθεί, πως τα δύο άκρα είναι στην πραγματικότητα ένα, με τους υποτιθέμενους αριστερούς απλά να παίζουν τον ρόλο αριστερού !

 Περίπου έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα αλλά πρέπει να πούμε και για τα της Ελλάδας, διότι σ’αυτή τη χώρα όλα αυτά τα ζούμε στο πολλαπλάσιο και αν στις σοβαρές χώρες αυτές οι απόψεις είναι πολύ μειοψηφικές εδώ είναι πλειοψηφικές ή και η εθνική γραμμή !  Κάτι η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη μεταπολίτευση, κάτι η λατρεία των φανατικών Χριστιανών προς την ορθόδοξη Ρωσία, κάτι η πολιτική καθυστέρηση και η υπερβολή που μας χαρακτηρίζει σαν λαός που ευνοούν τα άκρα και κυρίως η στρατηγική στροφή της Ελλάδας προς την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία που έγινε από το 1981 και μετά (σε σημείο που η Ρωσία να μας έχει μετατρέψει σε πειραματόζωο πολιτικών πειραμάτων)  και έδεσε το γλυκό !  Για παράδειγμα δεν είναι ψέμα ότι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης γνώρισε τι θα πει αριστερή βία και τρομοκρατία όσο λίγες χώρες στην Ευρώπη, ούτε φυσικά είναι ψέμα ότι σύσσωμη η Ελλάδα στάθηκε στο πλευρό της φασιστικής Σερβίας όταν αυτή αιματοκύλιζε την πρώην Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του 90’ και καθόλου τυχαίο που η Ελλάδα έχει αντιπάθεια έως και μίσος προς το Ισραήλ και τους Εβραίους.

Αυτά τα πράγματα τα λέγαμε οι πιο ψαγμένοι για χρόνια, αλλά τότε λίγοι μας έδιναν σημασία, μέχρι που το επιτελείο του Σαμαρά αποφάσισε να υιοθετήσει αυτή τη θεωρία ! Δεν πρέπει όμως να πέσουμε στην παγίδα του και να τον ακολουθήσουμε, διότι κατά πρώτον δεν ξεκαθαρίζει ότι δεν γίνεται ιδεολογική ταύτιση-όπως το τονίζουμε και παραπάνω-αριστεράς ακροδεξιάς αλλά σημερινών θέσεων και πρακτικών και δεύτερο και χειρότερο ότι ο Σαμαράς, ως ακροδεξιός που είναι και ο ίδιος, προσπαθεί χρησιμοποιώντας αυτή τη θεωρία να ξεπλύνει τη Χρυσή Αυγή αλλά και κάθε ακροδεξιό που έχει μέσα στο κόμμα του (με πρώτο τον ίδιο...) και ταυτόχρονα να κόψει ψηφαλάκια απο τον ΣΥΡΙΖΑ…

Προσοχή λοιπόν διότι πέφτοντας στην παγίδα του Σαμαρά μπορεί να υιοθετήσουμε την προπαγάνδα των Χρυσαυγιτών που λέει ότι «αφού και οι άλλοι τα ίδια κάνουν, γιατί κατηγορείτε εμάς και θέλετε να μας βγάλετε εκτός νόμου ;»

Και είναι αυτονόητο να τονίσουμε ότι παρότι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ συχνά «κλείνουν το μάτι» στη βία  προστατεύοντάς την ιδεολογικά (Kουκουλοφόροι,17 Νοέμβρη κλπ.) ή και ασκούν βία κάποια μέλη τους δεν είναι το ίδιο με τη Χρυσή Αυγή η οποία είναι ναζιστική και ρατσιστική (η βία δηλαδή ενυπάρχει μέσα στην ιδεολογία τους) και ασκεί οργανωμένη  βία και τρομοκρατία  λειτουργώντας ως συμμορία, αφαιρώντας ακόμα και ζωές (γιατί και πρέπει αργά ή γρήγορα να τεθεί εκτός νόμου).