O ιερός πόλεμος μας έλειπε…

Όλα τα είχαμε σ’αυτήν την ταλαίπωρη χώρα ο ιερός πόλεμος του Φίλη με τους παπάδες μας έλειπε που σε εμένα είναι και απεχθής, αφού κρύβει αλαζονεία και από τις δύο πλευρές ! Πόλεμος που όμως πρέπει να ξέρουν όλοι πως είναι εκτός της ατζέντας Τσίπρα ο οποίος θέλει πάντα να τα έχει καλά με τον πρώην Πασοκτζή, αντιδυτικό και Ρωσόφιλο Ιερώνυμο για ευνόητους λόγους.

Έτσι λοιπόν ο Φίλης- ο οποίος όντως κατά καιρούς δείχνει μια αυθόρμητη αντιπάθεια με την εκκλησία-αναγκάστηκε να βγει και να τα μαζέψει και να καλέσει και σε διάλογο την εκκλησία. Όχι τυχαίο αφού η ορθόδοξη εκκλησία του Ιερώνυμου και του κάθε Ιερώνυμου δεν θέλει πολύ να σπάει τη συμμαχία της με την «πρώτη φορά αριστερά» και να αρχίσει ανένδοτους και λαοσυνάξεις (θυμηθείτε Χριστόδουλο επί ΠΑΣΟΚ και Σημίτη) !

Από τη μία πάγια θέση κάθε φιλελεύθερου (πραγματικού και όχι κάτι μαϊμού, σκληρών δεξιών που φοράνε τελευταία τη μάσκα του φιλελεύθερου) πρέπει να είναι πλήρης χωρισμός αρμοδιοτήτων κράτους και εκκλησίας και εξασφάλιση πλήρους ανεξιθρησκίας για τους πολίτες της χώρας. Θα μπορούσαμε να μιλάμε και για πλήρη χωρισμός κράτους εκκλησίας, κάτι που στην Ελλάδα είναι δύσκολο να συμβεί για πολλούς λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε.

Βλέπετε αυτά είναι ζητήματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και χρόνια, όπως έχει γίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, αλλά ο εναγκαλισμός κράτους και εκκλησίας από γέννησης του Ελληνικού κράτους και ο φόβος των πολιτικών να συγκρουστούν και στο ελάχιστο με τους παππάδες δεν έχει επιτρέψει να γίνουν τα αυτονόητα...

Έτσι στα πλαίσια αυτά θα πρέπει όντως να αναθεωρηθούν κάποια πράγματα που αφορούν το μάθημα των θρησκευτικών, όπως είναι η εξασφάλιση του δικαιώματος απαλλαγής ενός παιδιού από το μάθημα και μάλιστα χωρίς δημοσιοποίηση της αιτίας (ως προσωπικά δεδομένα), η αναθεώρηση- όπου τυχόν είναι αντιπαιδαγωγική, μισαλλόδοξη και αντίθετη με ένα σύγχρονο κράτος- κάποιων σημείων της ορθόδοξης θρησκευτικής διδασκαλίας, αλλά και η κατάργηση της προσευχής ως αντίθετη με το πνεύμα της ανεξιθρησκία.

Από την άλλη ο Φίλης προωθεί μια ατζέντα ένα μάθημα θρησκευτικών ουδετερόθρησκο, δηλαδή που θα διδάσκει από ουδέτερη οπτική γωνία όλες τις θρησκείες στα παιδιά. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό, πλην όμως δεν ξέρω πόσο συνταγματικό είναι σε μια χώρα όπου η θρησκεία δεν χωρίζεται από το κράτος και ως επικρατούσα θρησκεία επιτάσσει συνταγματικά την ορθόδοξη κατήχηση των ελληνόπουλων στα σχολεία.

Δεύτερον το «φάουλ» του Φίλη ήταν ότι δεν μπήκε-τουλάχιστον μέχρι στιγμής- σε διάλογο με την ορθόδοξη εκκλησία για την ύλη που θα διδάσκεται σε ότι αφορά αυτήν το ορθόδοξο δόγμα, την ίδια στιγμή που σε ότι αφορά τις άλλες θρησκείες η ύλη θα δίνεται από τις εν Ελλάδι εκκλησίες ή πιστούς αυτών των θρησκειών.

Από τη μία λοιπόν ο Φίλης θα πρέπει να εγκαταλείψεις τις εμπάθειες και ιδεοληψίες του και να πάει σε διάλογο με την εκκλησία και από την άλλη η Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία να εγκαταλείψει την παραδοσιακή αλαζονεία της και να προσαρμοστεί στους κανόνες της δημοκρατίας και της ανεξιθρησκίας. Θα πρέπει δηλαδή να καταλάβουν ότι δεν κατέχουν για όλο τον κόσμο την απόλυτη αλήθεια, ούτε και είναι όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας υποχρεωμένοι να ασπάζονται και να διδάσκοντα τη θρησκεία τους.

Γι’αυτό και θα αποφύγω να ασχοληθώ και με φασίστες και ναζί παπάδες (οι οποίοι έχουν την πλήρη στήριξη του απαράδεκτου Ιερώνυμου ) όπως ο Πειραιώς και ο Αιγιαλείας που βρήκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Το ίδιο δεν θα ασχοληθώ και με τις δηλώσεις Φίλη για τον ιστορικό ρόλο της εκκλησίας σε περιστάσεις όπως η κατοχή και η χούντα διότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Πχ. στην κατοχή υπήρχε το Άγιο Όρος που καλοδέχθηκε τους Γερμανούς και έκανε και μπίζνες μαζί τους, αλλά υπήρχε ταυτόχρονα και ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός που βοήθησε και έσωσε από δεινά πολύ κόσμο.