Είναι προφανές ότι ζούμε μια εποχή εθνικιστικής και μισαλλόδοξης υστερίας και η επιστροφή στο...ένδοξο 1992 με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μας το επιβεβαίωσαν για τα καλά.
Όμως επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, υπάρχει και η μειοψηφία της εποχής μας που αντιστάθηκε σε όλα αυτά και μάλιστα σιγά, σιγά άρχισαν να ανοίγουν και μερικά στόματα και να μιλούν ή να γράφουν για την πραγματική φύση του Μακεδονικού ζητήματος και την ιστορική του διαδρομή. Τελευταία ακούστηκαν λοιπόν έστω και μισές αλήθειες από αυτές που δεν θέλει να ακούει το Ελληνικό κράτος και όλοι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη χώρα μας !
Εφόσον λοιπόν το Μακεδονικό-Σκοπιανό μας προέκυψε και πάλι ως μέγιστο εθνικό ζήτημα- και ο καθένας βγαίνει ξανά και προπαγανδίζει το μακρύ και το κοντό του- αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, προσπαθώντας να εξηγήσουμε πως ακριβώς εμφανίστηκε ξαφνικά, εν έτη 1991, στα σύνορά μας ένα κράτος με το συνταγματικό όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και γιατί αντιμετωπίστηκε με τέτοια εχθρότητα από Ελληνικής πλευράς
1ο ΜΕΡΟΣ (ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ έως ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ)
Ξεκινώντας
από τα της αρχαιότητας είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ιστορικά η
ελληνικότητα της πόλης-κράτους που ονομαζόταν Μακεδονία και η Ελληνική
ταυτότητα των κατοίκων της. Και αυτό δεν αλλάζει παρότι η σταδιακή επέκτασή της
περιοχής εισήγαγε στην επικράτειά της και κάποιους ξένους πληθυσμούς όπως
Ιλλυριοί (οι σημερινοί Αλβανοί), Παίονες και Θράκες.
Ποτέ
ωστόσο δεν υπήρξε στην περιοχή, ούτε χώρα Μακεδονία, ούτε Μακεδονικό έθνος όπως
τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα και συνεπώς καμία χώρα - ούτε και η Ελλάδα-δεν
μπορεί να έχει σήμερα σαν αποκλειστικότητα
(ένα ιδιότυπο copy right) το όνομα «Μακεδονία» και τον προσδιορισμό «Μακεδόνες,
με δεδομένες τις πληθυσμιακές και γεωπολιτικές μεταβολές που σημειώθηκαν στην
περιοχή αργότερα.
Δεν
είναι δηλαδή λιγότερο Μακεδόνες κάποιοι λαοί που ήρθαν στην περιοχή αργότερα
και ζουν σε αυτήν επί πολλούς αιώνες, όπως πχ. δεν θεωρούνται λιγότερο Κύπριοι
οι Τουρκοκύπριοι από τους Ελληνοκύπριους. Aν ο προσδιορισμός εξαρτιόταν μόνο
από την αρχαία ή πρωταρχική ιστορία μιας περιοχής, τότε και τους Έλληνες
Θρακιώτες δεν θα έπρεπε να τους λέμε έτσι αφού δεν έχουν καμία σχέση με τους
αρχαίους Θράκες που ήταν μια ξένη ανατολίτικη φυλή. Και όμως τους λέμε…
Όσο
για τα σύνορα της αρχαίας Μακεδονίας, σημειώνουμε καταρχήν πως εκείνη την εποχή
τα σύνορα δεν ορίζονταν, όπως γίνεται σήμερα, από διεθνείς συμβάσεις, χάρτες
και οργανισμούς. Αυτό που συνέβαινε τότε είναι ότι τα σύνορα άλλαζαν -και
μάλιστα πολύ τακτικά- είτε από πολέμους, είτε από ειρηνικές μετακινήσεις
πληθυσμών και άρα τα σύνορα όριζαν ουσιαστικά οι πληθυσμιακές ομάδες από μόνες
τους.
Έτσι
μπορούμε να δούμε ότι τα σύνορα της αρχαίας Μακεδονίας ξεκίνησαν από τον πέμπτο
αιώνα πχ. μόνο με τον σημερινό νομό Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής και καταλήγουν
έναν αιώνα μετά να συμπεριλαμβάνουν όλη τη σημερινή Ελληνική Μακεδονία, όλη τη
Θράκη, όλη τη σημερινή ΠΓΔΜ (δηλ. την παλιά Παιονία), αλλά και ένα κομμάτι της
Ηπείρου. Δεν συμπεριλαμβάνουμε φυσικά στα σύνορα της αρχαίας Μακεδονίας τις υπερπόντιες αποικίες που έφτασαν, επί
Μ.Αλέξανδρου, μέχρι τα βάθη της Ασίας.Είναι σαν να λέμε πχ. άλλο η Γαλλία και
άλλο οι μακρινές αποικίες της…
Δεν
υφίσταται επομένως το επιχείρημα που επικαλούνται πολλοί ότι η σημερινή ΠΓΔΜ
δεν ήταν μέρος της αρχαίας Μακεδονίας, διότι ήταν κατά μεγάλα διαστήματα, έστω
και σε αυτά τα αχαρτογράφητα σύνορα της εποχής και έστω και ως κομμάτι μιας
αρχαιοελληνικής περιοχής.
Όμως
μετά το τέλος της αρχαιοελληνικής εποχής η Μακεδονία γνώρισε μια σειρά από
κατακτητές- αυτοκρατορίες, όπως η Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, η Βουλγάρικη, η Σερβική
και η Οθωμανική και κατοικήθηκε σε αυτό το διάστημα από μια πανσπερμία λαών,
γι’αυτό και αναφερόταν ιστορικά και η μεταφορική έκφραση «Μακεδονίτικη σαλάτα».
Ανάμεσα σε αυτούς και οι Σλάβοι που εγκαθίστανται συνεχώς στην περιοχή μετά τον
έκτο αιώνα μ.χ., προερχόμενοι από την ανατολική εσχατιά της Ευρώπης (σημερινή
Ρωσία και Ουκρανία).
Πάντως
σε όλο αυτό το διάστημα τα σύνορα της περιοχής συνέχισαν να είναι ουσιαστικά
αχαρτογράφητα και να μεταβάλλονται συνεχώς, ανάλογα με τις πληθυσμιακές
μετακινήσεις και της επαρχίες που όριζε η κάθε αυτοκρατορία που την είχε υπό
κυριαρχία…
Τα
σύνορα της σύγχρονης Μακεδονίας, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, έχουν τις
ρίζες τους στα σύνορα που είχαν διαμορφωθεί κατά τον τελευταίο αιώνα της
Οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή και αυτά ορίστηκαν και επίσημα το 1913 όταν
κατέρρευσε η Οθωμανική αυτοκρατορία και η Μακεδονία μοιράστηκε ,με τους
βαλκανικούς πολέμους, ανάμεσα στα σύγχρονα Βαλκανικά κράτη (Ελλάδα, Σερβία,
Βουλγαρία).
Αλλά
για να κατανοήσουμε το «Σκοπιανό» ζήτημα θα πρέπει να δούμε τι συνέβαινε στο
σύνολο της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο
συνολικός πληθυσμός της περιοχής ήταν τότε ένα πολυφυλετικό μείγμα Σλαβοβούλγαρων (που είχαν γίνει πλέον
η πλειοψηφία στην περιοχή), Τούρκων, Ελλήνων, Εβραίων, Βλάχων, Αλβανών και
άλλων. Εθνικές ταυτότητες, όπως της ξέρουμε σήμερα, δεν υπήρχαν τότε στη
Μακεδονία παρά μόνο φυλετικοί προσδιορισμοί που συνήθως εξαρτιόνταν από τη
γλώσσα και τη θρησκεία.
Αυτό
που άρχισε να αλλάζει γύρω στη δεκαετία του 1870 είναι ότι κατά πρώτον
φτιάχτηκε η Βουλγάρικη εξαρχία (εκκλησία) Μακεδονίας που προσπάθησε να
προσεταιριστεί όλον τον Σλαβόφωνο πληθυσμό της περιοχής, με απώτερο στόχο την
προπαγάνδα και έπειτα την κατάκτηση της Μακεδονίας από τη Βουλγαρία. Τελικά η
Βουλγάρικη εξαρχία ενέγραψε την πλειοψηφία του Σλαβόφωνου πληθυσμού στις τάξεις
της, ωστόσο υπήρχε και ένα κομμάτι τους που ανήκε στο Ελληνικό
(Οικουμενικό) πατριαρχείο. Λίγο αργότερα
όμως(1878)- με την κατάρρευση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου- είχε ναυαγήσει η
πρώτη προσπάθεια κατάκτησης σημαντικού μέρους της Μακεδονίας από τη Βουλγαρία.
Ωστόσο
την ίδια εποχή οι Σλάβοι της δυτικής Μακεδονίας (σε μερικές περιοχές της
σημερινής Ελληνικής Μακεδονίας) και βόρειας Μακεδονίας (σημερινή ΠΓΔΜ) άρχισαν
να ασπάζονται σοσιαλιστικές ιδέες και λόγω αυτής της πολιτικής συγκυρίας,
άρχισαν να διαχωρίζονται από τους Βουλγαρίζοντες της ανατολικής Μακεδονίας και
να αυτοπροσδιορίζονται ως μόνο «Μακεδόνες» (Μακεντόντσι στη γλώσσα τους), αν
και αυτό φυσικά δεν μπορούσε ακόμα να θεωρηθεί μια διαμορφωμένη εθνική
ταυτότητα.
Στα
τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκε στη Βουλγαρία και από Βουλγαρίζοντες της
Μακεδονίας η οργάνωση «EMEO» που ως αρχικό στόχο είχε την εκδίωξη της
Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την περιοχή και την ανακήρυξη ενός αυτόνομου ή και
ανεξάρτητου πολυφυλετικού Μακεδονικού κράτους.
Η οργάνωση αποτελείτο από δύο
ρεύματα, τους Βερχοβιστές που ήταν υπέρ της μελλοντικής ένωσης αυτού του
κράτους με τη Βουλγαρία και τους Τσεντραλιστές που την απέρριπταν και σκόπευαν
σε μόνιμη αυτονομία της περιοχής (και πιθανότατα σε ιδιότυπη ομοσπονδία με άλλα
Βαλκανικά κράτη). Το αρχικό ρεύμα που επικράτησε ήταν οι Βερχοβιστές, οπότε και
η οργάνωση είχε ως στόχο, μετά την ανεξαρτησία που σκόπευαν να κατακτήσουν, τη
μελλοντική ένωση της Μακεδονίας με τη Βουλγαρία.
Ωστόσο
τα δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν όταν στην οργάνωση αυτή άρχισαν να προσχωρούν
και οι μη Βουλγαρίζοντες Σλάβοι (αυτοί με τον επίμαχο Μακεδονικό προσδιορισμό)
που μπορεί να ήταν και Εξαρχικοί, αλλά και Πατριαρχικοί. Έτσι η γραμμή της ΕΜΕΟ
αλλάζει υπέρ των τσεντραλιστών και σκοπεύει σε αυτόνομο ή ανεξάρτητο Μακεδονικό
κράτος, απορρίπτοντας την ένωση με τη Βουλγαρία αλλά και την εξάρτηση από
οποιοδήποτε άλλο γειτονικό κράτος και με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους
Μακεδόνες» (παρότι τα περισσότερα από τα μέλη της δεν απέρριπταν και τη
Βουλγαρική τους συνείδηση).
Έτσι
φτάνουμε στο καλοκαίρι του έτους 1903 οπότε και ξεσπάει- κατά βάση από Σλάβους
χωρικούς που υπέφεραν από τον Οθωμανικό ζυγό- το επονομαζόμενο κίνημα του
Ίλιντεν (δηλ. προφήτη Ηλία) με στόχο την εκδίωξη των Οθωμανών και τη δημιουργία
αυτόνομου Μακεδονικού κράτους.
Αυτή
την ένοπλη εξέγερση στήριξε τότε το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού Μακεδονικού
πληθυσμού (και οι εξαρχικοί και οι πατριαρχικοί και πολλοί μη Σλαβόφωνοι).
Ωστόσο τελικά θα αποτύχει- κυρίως διότι δεν ήταν καλά οργανωμένη- και έτσι οι
Τούρκοι θα την καταπνίξουν σχετικά γρήγορα στο αίμα. Τα επόμενα χρόνια μάλιστα
Τσεντραλιστές (αυτονομιστές) και Βερχοβιστές (Βουλγαρίζοντες) συγκρούστηκαν πολεμικά μεταξύ τους, λόγω
ακριβώς των διαφορετικών τελικών στόχων που είχαν…
Κάπως
έτσι το Σλαβομακεδόνικο αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε στρατιωτικά, αν και όχι
και στη συνείδηση μεγάλου μέρους αυτού του πληθυσμού, όπως θα δούμε αργότερα.
Γι’αυτό και για πολλούς το κίνημα του Ίλιντεν αποτελεί το ξεκίνημα μιας
ιδιότυπης Σλαβο-Μακεδόνικης εθνογέννεσης και γι’αυτό στην ΠΓΔΜ είναι σήμερα η
σημαντικότερη εθνική επέτειος. Ήδη μάλιστα από τις αρχές του εικοστού αιώνα
Σλαβόφωνοι μετανάστες από τη Μακεδονία στις ΗΠΑ και αλλού είχαν δημιουργήσει
ιδιότυπες Μακεδονικές οργανώσεις αποδήμων.
Μπορούμε
λοιπόν να πούμε ότι αν τότε η εξέγερση του Ίλιντεν είχε πετύχει το στόχο της,
είναι πολύ πιθανό σήμερα να υπήρχε ένα ανεξάρτητο Μακεδονικό κράτος με Σλαβικό
πλειοψηφικό πληθυσμό και αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν στην Ελλάδα !
2ο ΜΕΡΟΣ (ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΣ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ)
Πάντως μετά την αποτυχία του Ίλιντεν
ήταν κυρίως Ελλάδα και Βουλγαρία (και όλοι μαζί κατά των Οθωμανών) αυτές οι
χώρες που είχαν να «μονομαχήσουν» για την κατάκτηση της Μακεδονίας. Αυτό και
έγινε με αποκορύφωμα τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 που έφεραν τα εξής
αποτελέσματα:
Το
μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης Μακεδονίας (51 %) πέρασε στη νικήτρια Ελλάδα
και ένα πολύ μικρότερο στην ηττημένη Βουλγαρία. Ωστόσο το δεύτερο μεγαλύτερο
κομμάτι της Μακεδονίας (περίπου 38 %) πέρασε- φυσικά με τη σύμφωνη γνώμη της
Ελλάδας- στη σύμμαχό μας στον πόλεμο
Σερβία, ενώ άλλες πολύ μικρές Μακεδονικές λωρίδες διατήρησαν η Σερβία και η
Αλβανία. Αυτό λοιπόν το σημαντικό κομμάτι της Μακεδονίας που παραχώρησε τότε η
Ελλάδα στη σύμμαχό Σερβία δεν είναι άλλο από τη σημερινή ΠΓΔΜ ! Ο πληθυσμός
ήταν κυρίως Σλαβομακεδονικός (Μακεντόντσι)- και με μια σημαντική Αλβανική
μειονότητα- και με διαθέσεις αυτοδιάθεσης ή αυτονομίας μετά το Ίλιντεν.
Βλέπουμε
λοιπόν ότι πολλοί δικοί μας
προπαγανδιστές και ιστορικοί ψεύδονται όταν λένε ότι η συγκεκριμένη
περιοχή δεν είναι Μακεδονικό έδαφος και επομένως σήμερα δεν πρέπει να έχει τη
λέξη «Μακεδονία» στο όνομά της. Διότι όχι μόνο είναι το 30 % του σύγχρονου Μακεδονικού
εδάφους, αλλά παραχωρήθηκε σε μια άλλη χώρα (Σερβία) από την ίδια την Ελλάδα !
Λίγο
αργότερα δημιουργήθηκε λοιπόν το βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (που
αργότερα μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβία και που περιλάμβανε και τη σημερινή
ΠΓΔΜ), αλλά κύλησε προπολεμικά στον αυταρχισμό και στη βίαιη αφομοίωση όλων των
εθνοτήτων της στη βάση της Σερβικής κυριαρχίας. Έτσι και η Σερβική καταστολή
και βίαιη αφομοίωση στράφηκε και επάνω στους Σλαβομακεδόνες που ζούσαν σε αυτήν
την περιοχή και αυτό τους ενίσχυσε κατά
κάποιον τρόπο και τις διαθέσεις αυτοδιάθεσης και μια υπό δημιουργία Μακεδονική
εθνική ταυτότητα.
Αλλά
τον «πονοκέφαλο» των πολλών χιλιάδων Σλαβόφωνων με τάσεις αυτοδιάθεσης είχε να
αντιμετωπίσει και η Ελλάδα στο δικό της κομμάτι της Μακεδονίας η οποία
ακολούθησε και αυτή τις πρακτικές της καταστολής και βίαιης αφομοίωσης
(Ελληνοποίησης), όπως και η Σερβία.
Η
θέση της Σταλινικής Κομιντέρν (κομμουνιστικής διεθνούς) περί ανεξάρτητου
ενωμένου Μακεδονικού κράτους, όπως εκφράστηκε το 1933, ενίσχυσε κι’άλλο τις
διαθέσεις αυτοδιάθεσης των Σλαβομακεδόνων σε Σερβία και Ελλάδα.
Έτσι και το
δικό μας ΚΚΕ τάχθηκε αρχικά και αυτό υπέρ ενός ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους
! Λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το ΚΚΕ άλλαξε αυτή τη θέση, βλέποντας
πως ήταν μια ανθελληνική θέση που είχε μεγάλο κόστος για αυτούς. Άλλωστε η
Ελλάδα δεν είχε καμία διάθεση να παραδώσει αλλού εδάφη που πρόσφατα είχε
κερδίσει. Αυτή τη φορά έλεγαν αόριστα
πως «το ΚΚΕ θα δώσει στον καταπιεσμένο Σλαβο-Μακεδονικό λαό την αυτοδιάθεση και
τα δικαιώματα που τόσο επιθυμεί»
Έτσι
δεν ήταν περίεργο που κατά τον εμφύλιο πόλεμο η μεγάλη πλειοψηφία των
Σλαβόφωνων της Ελληνικής Μακεδονίας (οι περισσότεροι των οποίων πολέμησαν
πάντως με συνέπεια και κατά των ναζί) στήριξε τους κομμουνιστές, σε σημείο που
κάποια στιγμή έφτασε ακόμα και το 60 % του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού» να
αποτελείται από Σλαβομακεδόνες ! Η καταστολή που είχαν υποστεί από το Ελληνικό
κράτος τα προηγούμενα χρόνια τους οδήγησε στην αγκαλιά των κομμουνιστών για να
πάρουν τα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση που ήθελαν….
Η
οριστική ήττα των αριστερών στον εμφύλιο θα οδηγήσεις τελικά τους περισσότερους
Σλαβόφωνους της Μακεδονίας οριστικά εκτός Ελλάδας και εδώ παρέμεινε τελικά μια
μειοψηφία αυτών που σήμερα, στην πλειοψηφία τους, είναι ενταγμένοι στο Ελληνικό
έθνος…
Στη
Γιουγκοσλαβία ωστόσο οι εξελίξεις, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν
τελείως διαφορετικές αφού η εξουσία πέρασε σε σοσιαλιστές-κομμουνιστές υπό τον
Τίτο. Αυτός αναγνώρισε τη συγκεκριμένη Μακεδονική επαρχία ως ομόσπονδη
δημοκρατία με το όνομα «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έδωσε στους
κατοίκους της περιοχής τα περισσότερα από τα δικαιώματα αυτοδιάθεσης που
ζητούσαν. Για τον λόγο αυτό και δεν εκδηλώθηκε, μέχρι τον θάνατο του Τίτο,
κάποιο εθνικοανεξαρτησιακό κίνημα στην περιοχή.
Ο
θάνατος του Τίτο το 1981 θα αναπαράγει ωστόσο εθνικοανεξαρτησιακές ιδέες
ανάμεσα στους Σλαβομακεδόνες κατοίκους της Γιουγκοσλαβίας, όπως άλλωστε και
στις άλλες ομόσπονδες δημοκρατίες της χώρας, και ο Σέρβικος εθνικισμός του
Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (1987) θα τις ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο. Τον
Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο που ξεκίνησε το 1991 θα ακολουθήσει ένα «βελούδινο»
διαζύγιο αυτής της «ομόσπονδης δημοκρατίας της Μακεδονίας» με τη Γιουγκοσλαβία,
καθώς η πρώτη δεν συγκρούστηκε ποτέ ανοιχτά με το καθεστώς Μιλόσεβιτς.
Έτσι τον
Σεπτέμβρη του 1991 γίνεται δημοψήφισμα και η πρόταση της ανεξαρτησίας της χώρας
από τη Γιουγκοσλαβία κερδίζει με ποσοστό 65 % !
Αυτό
το νέο κράτος ήταν ένα γεωγραφικό κομμάτι της Μακεδονίας, με κυρίως Σλάβικο-
και δευτερευόντως Αλβανικό- πληθυσμό και είχε διαμορφώσει, λόγω των
γεωπολιτικών και ιστορικών συγκυριών, σε μεγάλο βαθμό μια Μακεδονική εθνική
ταυτότητα, άρα και εθνικότητα. Η γλώσσα τους είναι πολύ κοντά στη Βουλγαρική,
και με λίγα Σερβικά στοιχεία, και αναγνωρίστηκε τελικά, από γλωσσολόγους και
διεθνείς οργανισμούς, μετά την ανεξαρτησία τους ως ξεχωριστή «Μακεδονική»
γλώσσα.
Ωστόσο
στην προσπάθεια τους να ενισχύσουν την- μέχρι τότε σχετικά εύθραυστη- εθνική
συνείδηση των κατοίκων τους φάνηκαν «μπουνταλάδες» και άρχισαν- κυρίως από ένα
σημείο και μετά- να προπαγανδίζουν καταγωγή από τους αρχαίους Μακεδονες,
Μεγαλέξανδρους κλπ. και χτίζοντας έτσι τον εθνικό τους μύθο, μέσω της
αρχαιοπληξίας…
Γυρνώντας
στα προ της ανεξαρτησίας, η εντελώς ηλίθια και κοντόφθαλμη Ελληνική διπλωματία
πιάνεται στον ύπνο, αδυνατώντας να καταλάβει αυτό που όλη η Ευρώπη έβλεπε, πως
δηλαδή η Γιουγκοσλαβία οδεύει προς διάλυση και πως μπορεί να προκύψει ένα
τέτοιο ζήτημα στη γειτονιά μας. Δεν το αντιλήφθηκαν μάλιστα ούτε καν όταν το
1991 ξεκίνησε ο Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος
!
Έτσι
λοιπόν όταν στα τέλη του 1991 εμφανίζεται στα δικά μας σύνορα ένα νέο κράτος με το όνομα «Δημοκρατία της
Μακεδονίας»- και με αρχική σημαία τον ήλιο της Βεργίνας- έρχεται «κεραμίδα στο κεφάλι» όλου του
πολιτικού, και όχι μόνο,κόσμου και όλοι γνωρίζουμε τις αντιδράσεις πανικού και
διπλωματικού εξτρεμισμού που ακολούθησαν και που τα απόνερά τους τα ζούμε μέχρι
και σήμερα…
ΣΥΝΟΨΗ
Τώρα
η εχθρότητα και ο φόβος με την οποία το αντιμετώπισε η Ελλάδα την ύπαρξη αυτού
του κράτους οφείλεται στο εξής: Χαλούσε τους εθνικούς μύθους που καλλιεργήθηκαν,
μετά την ενσωμάτωση της Ελληνικής Μακεδονίας στη χώρα μας, πως υπάρχει μόνο μία
Μακεδονία και μόνο Ελληνική και διαχρονικά Ελληνική και ακόμα πως οι σύγχρονοι
Μακεδόνες μπορούν να είναι μόνο Έλληνες και τίποτε άλλο.
Ελάχιστοι ακόμα και
σήμερα τολμούν να πουν την αλήθεια στον Ελληνικό λαό πως τα πράγματα δεν είναι
ακριβώς έτσι και να εξηγήσουν ορθολογικά το ζήτημα. Ακόμα
περισσότερο (και πιο ακατανόητα) τρέμουν να πουν την αλήθεια πως ο σημερινός
πληθυσμός της Ελληνικής Μακεδονίας διαμορφώθηκε ως αμιγώς Ελληνικός λόγω των
ανταλλαγών πληθυσμών και της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 και πως σήμερα
αποτελείται κατά περίπου 70 % από αυτόν τον «νέο πληθυσμό» των προσφύγων .
Ήταν
δηλαδή κάποτε και αυτός ένα σύμμικτος πληθυσμός, όπως τον παρέλαβε το Ελληνικό
κράτος το 1913. Ποιο
όμως το κακό, αν πούμε κάποτε αυτές της αλήθειες σήμερα και γιατί θεωρούνται
κάτι τόσο τρομερό ; Μήπως θα μας ζητήσει κανένας να απολογηθούμε που πήραμε
πριν έναν αιώνα την Ελληνική Μακεδονία ; H μήπως θα έρθει κανένας Σκοπιανο-Βουλγάρικος
εισβολέας να μας την πάρει πίσω ;
