Οι προβοκάτσιες στον Αραβικό κόσμο, γυρίζουν μπούμερανγκ στο Κρεμλίνο !

Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο τη φωτιά στον Αραβικό κόσμο την άναψε η ύπουλη Ρωσική εξωτερική πολιτική, με την πολύτιμη βοήθεια της φιλοανατολικής λαίλαπας Ομπάμα-Κλίντον. Αρχικά λοιπόν οι Ρώσοι, που έχουν τρελά σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία τους γι’αυτό και φέρονται έτσι, έβαλαν ως στόχο τις ,πολύ μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας, χώρες της βόρειας Αφρικής, Αίγυπτο-Τυνησία-Αλγερία, δηλαδή το γκρέμισμα αυτών των καθαρά φιλοδυτικών καθεστώτων και την αντικατάστασή τους με υποχείριά τους (είτε ακραίους Ισλαμιστές, είτε αριστερίζοντες που άλλωστε παγκοσμίως πρόσκυνται στη Ρωσία).

Έτσι πάτησαν αρχικά πάνω στη δικαιολογημένη-αν και καθυστερημένη χρονικά- αγανάκτηση των λαών της Αιγύπτου και της Τυνησίας για τα διεφθαρμένα αυτά καθεστώτα που τους κυβερνούσαν και μέσω των ανθρώπων-πρακτόρων τους άρχισαν να εξάπτουν τα πνεύματα και τα πάθη, όχι φυσικά για να φέρουν περισσότερη δημοκρατία, αλλά για να φέρουν το ίδιο ή και περισσότερο αυταρχικά καθεστώτα που όμως θα είναι Ρωσόφιλα. Την ίδια στιγμή δημιούργησαν και μία αντιδραστική εξέγερση στη σαφώς πιο δημοκρατική Αλγερία, που όμως απέτυχε γιατί δεν είχε μεγάλο λαϊκό έρεισμα και σαφή αιτήματα. Οι Ρώσοι, μέσω αυτής της γιγαντιαίας προβοκάτσιας ,σκόπευαν στο να μεταδοθεί η «φωτιά» της εξέγερσης και στις τρεις αυτές χώρες σαν ντόμινο,αλλά και αν ήταν δυνατόν και σε άλλες φιλοδυτικές χώρες του Αραβικού κόσμου, κάτι που θα ήταν ένα επιπλέον απρόσμενο κέρδος γι’αυτούς.
Έτσι το αποτέλεσμα ήταν να καταρρεύσουν τα φιλοδυτικά καθεστώτα Μουμπάρακ και Μπεν Αλί και να ξεσπάσουν παρόμοια κινήματα και σε μια σειρά από άλλες δυτικόφιλες Αραβικές χώρες όπως η Υεμένη, το Μπαχρέιν και η Ιορδανία. Τα πράγματα αρχικά έδειχναν να πηγαίνουν αρκετά καλά για τα Ρωσικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, όμως ο θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά περισσότερο τον νοικοκύρη !

Οι καγκεμπίτικοι μηχανισμοί φαίνεται πως έκαναν ένα μοιραίο λάθος. Δεν υπολόγιζαν ποτέ ότι η «φωτιά που άναψαν» στα τρία κράτη της βόρειας Αφρικής θα μπορούσε να επεκταθεί σαν ντόμινο και στη γειτονική Λιβύη, ένα κράτος που κυβερνάει δικτατορικά εδώ και 42 χρόνια ο άνθρωπός τους Μοαμάρ Καντάφι, ο οποίος είχε μετατρέψει τη Λιβύη σε έναν αντιδραστικό παγκόσμιο «τραμπούκο» και σε Ρωσικό (παλιότερα Σοβιετικό) προτεκτοράτο του Αραβικού κόσμου, την ίδια στιγμή που είναι και πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Πιθανότατα έκαναν αυτό το λάθος γιατί θεώρησαν τον λαό της Λιβύης υποτελή (καθώς δεν είχε δώσει ποτέ δείγματα εξέγερσης εναντίον του Καντάφι) και γιατί γνώριζαν καλά πως το βοιωτικό επίπεδο της Λιβύης είναι πολύ υψηλότερο από τις άλλες χώρες, κάτι που θα μπορούσε να αποτρέψει μία εξέγερση. Όμως στη Λιβύη η εξέγερση ξέσπασε τελείως αυθόρμητα, ακολουθώντας το παράδειγμα Αιγύπτου και Τυνησίας (αν και εκεί δεν ήταν τελείως αυθόρμητα), αλλά έχοντας ως βασικό τους αίτημα τη δημοκρατία. Το ότι αυτό το κίνημα δεν υποκινήθηκε από πουθενά αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κανείς δεν έχει ετοιμάσει ακόμα μία διάδοχο κατάσταση του Καντάφι.
Επιπλέον κάποια στιγμή το εξεγερσιακό κίνημα επεκτάθηκε και στο Ιράν (όπου, έτσι κι’αλλιώς, το καζάνι της δημοκρατικής επανάστασης κόντρα στον ολοκληρωτισμό βράζει εδώ και καιρό) και παρότι εκεί δεν υπάρχουν ακόμα άμεσα αποτελέσματα, το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή το «ηφαίστειο» να σκάσει και να πνίξει τον ναζιστή Αχμαντινετζάντ-που δεν θα μπορέσει να το συγκρατήσει- κάτω από τη λάβα του. Και φυσικά όταν μιλάμε για Ιράν μιλάμε για τον δεύτερο καλύτερο σύμμαχο της Μόσχας, μετά την Κίνα, σε αυτό το άτυπο φασιστικό ιμπεριαλιστικό μέτωπο που έχουν σχηματίσει, που ούτε να σκέφτονται δεν θέλουν ότι μπορεί τον χάσουν. Κάπου εδώ είναι που οι Ρώσοι βλέπουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια τους να αρχίζουν να στραβώνουν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μετά την έξυπνη κίνηση του Μουμπάρακ να παραιτηθεί και να αφήσει την εξουσία στο στρατό, το ενδεχόμενο επικράτησης αντιδυτικού και φιλορωσικού καθεστώτος στην Αίγυπτο αρχίζει γενικά να απομακρύνεται. Στη δε Τυνησία, όπου υπάρχει μία προσωρινή κυβέρνηση, οι πιθανότητες επικράτησης ενός τέτοιου καθεστώτος μπορεί να είναι περισσότερες, αλλά και εκεί οι Ρώσοι δεν μπορούν να αισθάνονται σιγουριά για κάτι τέτοιο. Την ίδια στιγμή τα αντίστοιχα κινήματα στις φιλοδυτικές Υεμένη και Μπαχρέιν βρίσκονται σε εξέλιξη, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμά τους.

Εδώ λοιπόν βλέπουμε-ειδικά αν καταρρεύσει τελικά ο Καντάφι- ότι αυτή η καλοστημένη Ρωσική προπαγάνδα αρχίζει να γυρίζει μπούμερανγκ στο Κρεμλίνο, που κινδυνεύει να πάει για μαλλί και να πάει κουρεμένη, δηλαδή όχι μόνο να μην κερδίσει τίποτα από όλη αυτήν την ιστορία, αλλά να χάσει και χώρες που έχει μέχρι τώρα υπό τον έλεγχό της ! Να λοιπόν που ακόμα και οι ραδιούργοι της KGB (ή FSB) μπορούν να πέφτουν έξω στα σχέδιά τους !

Όσο για τον Καντάφι, κανείς σόφρων άνθρωπος δεν αμφέβαλε ποτέ για το πόσο ψυχοπαθής είναι (άλλωστε έχει νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική στο παρελθόν) και ακόμα δεν αμφιβάλουμε για το που μπορεί να φτάσει προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Όμως πρέπει να θυμίσουμε εδώ ότι ο Καντάφι ανέβηκε στην εξουσία το 1969 ως ριζοσπαστικός αντικαπιταλιστής, λαϊκιστής και Σοβιετικόφιλος, αν και όχι κομμουνιστής. Εξελίχθηκε σε μισητό εχθρό της δύσης και ειδικά των ΗΠΑ (την οποία αποκαλούσε χώρα του σατανά) από την οποία μάλιστα έφτασε σε σημείο να βομβαρδιστεί το 1986, λόγω της ανάμειξής του καθεστώτος σε πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια σε ένα αεροπλάνο. Την τελευταία δεκαπενταετία είχε βελτιώσει αρκετά τις σχέσεις του με τη δύση, όμως παρέμενε πρωτίστως «πιστό σκυλί της μαμάς Ρωσίας» και αφοσίωμένος σε αυτήν.

Σε όλο αυτό το διάστημα δε (μέχρι και πρόσφατα), ο Καντάφι ήταν από συμπαθής έως ήρωας για το Ελληνικό φιλοανατολικό πολιτικό κατεστημένο και την προπαγάνδα του που-ως γνωστόν- έχει κυριαρχήσει τα τελευταία 30 χρόνια. Ο ίδιος ο Ανδρ.Παπανδρέου δεν έκρυβε καθόλου τη συμπάθειά του για αυτόν τον παρανοϊκό δικτάτορα τον οποίον είχε καλέσει κάποτε και στην Ελλάδα. Γι’αυτό το λόγο είχα μεγάλη περιέργεια για το πώς θα αντιμετωπίσουν τώρα τα Ελληνικά καθεστωτικά (ειδικά τα πιο σκληροπυρηνικά) ΜΜΕ τη Λιβυκή εξέγερση και την άγρια καταστολή του Καντάφι. Το αντιδυτικό σκουπίδι που λέγεται Γιώργος Τράγκας αποκάλεσε τον Καντάφι ψυχοπαθή, διότι προφανώς θα ήταν πολύ καταστροφικός για να τον υπερασπιστεί, αλλά προσπάθησε να τον χρεώσει στη δύση λέγοντας ότι φταίει αυτή (!!),κάτι που προκάλεσε ακόμα και την αντίδραση της Κάτιας Μακρή που θύμισε πόσο μας άρεσε στην Ελλάδα ο αντιαμερικανισμός του Καντάφι, αλλά και τις σχέσεις του με τον Ανδ.Παπανδρέου. Το ίδιο και το φιλοανατολικό «Έθνος» του Μπόμπολα που ξαφνικά αποκήρυξε τον Καντάφι με πηχαίους τίτλους, ξεχνώντας πόσο τον αγαπούσαν αυτοί και οι όμοιοι τους. Από μαζοχισμό έριξα μια ματιά και στον «Ριζοσπάστη» (!) ο οποίος-όλως τυχαίως- είχε υποβαθμισμένο το θέμα της Λιβύης στο πάνω μέρος του πρωτοσέλιδου. Εκεί αρχικά καταδίκαζε την καταστολή του Καντάφι, αλλά πιο κάτω έγραφε : «όχι σε οποιαδήποτε ανάμειξη της δύσης και του ΝΑΤΟ στα εσωτερικά της Λιβύης» .Με λίγα λόγια μας λένε, «ναι μεν δολοφόνος ο Καντάφι, αλλά μην τολμήσετε κύριοι της δύσης να ανακατευτείτε και να συμβάλετε στην ανατροπή του, αφήστε τον ήσυχο» ! Μιλάμε τώρα για τον ορισμό του γκεμπελισμού !!. Τέλος ρίχνοντας μια ματιά στο μπλογκ "idymedia" όπου εκφράζεται ο ευρύτερος χώρος της αριστεράς, κάποιος δεν κράτησε καν τα προσχήματα και σε σχόλιο του υποστήριξε πως «ο Καντάφι δεν πρέπει να πέσει διότι είναι,μαζί με τον Κάστρο και τον Τσάβες ,ο τελευταίος αριστερός ηγέτης που έχει απομείνει (!)», κάτι μάλιστα που προκάλεσε την αντίδραση ενός ομοϊδεάτη του που του σύστησε να είναι πιο προσεκτικός διότι έτσι δικαιώνει την ΟΑΚΚΕ !

Εμείς από την πλευρά μας έχουμε να πούμε ότι στηρίζουμε τον λαό της Λιβύης στον αγώνα του για ανατροπή του Καντάφι και πιστεύουμε ότι όπου υπάρχουν δικτατορίες πρέπει επιτέλους να πέσουν και να επικρατήσει παντού δημοκρατία, ειρήνη και ευημερία. Αλλά για να συμβεί αυτό παγκοσμίως και μάλιστα χωρίς γεωπολιτικές αναταράξεις, πιστεύω ότι θα πρέπει να πέσουν πρώτα οι δικτατορίες της Ρωσίας και της Κίνας, ώστε και οι υπόλοιπες να χάσουν το έρεισμα τους και να απομονωθούν. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να πείσουμε με επιχειρήματα και τις λαϊκές μάζες παγκοσμίως ,να στηρίξουν και να ακολουθήσουν τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό ως επικρατούσα ιδεολογία στις χώρες τους.