Μεταρρυθμιστικός χώρος και εκλογές

Μια που πλέον είναι οριστικό ότι πάμε σε εκλογές-και πάρα πολύ κρίσιμες- ας μιλήσουμε λίγο για τον γενικά μεταρρυθμιστικό πολιτικό χώρο της Ελλάδας και κυρίως για τον δικό μας φιλελεύθερο χώρο. Ως γνωστό αυτός ο χώρος πάντοτε, μετά το 1993 που έπεσε ο Μητσοτάκης, ήταν πολιτικά απομονωμένος και πολεμιόταν λυσσαλέα από ένα ανατολικού τύπου πολιτικό κατεστημένο που τον έχει ανακυρήξει ως νούμερο ένα εχθρό του και ακόμα και σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ.

Το καλό είναι ότι μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2009-10 αυτές οι αντιλήψεις, που πριν ήταν τελείως μειοψηφικές,άρχισαν να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος μέσα στον Ελληνικό λαό, έτσι σήμερα έχουν πλέον φτάσει να έχουν ένα σχετικά αξιοσέβαστο ποσοστό στην Ελληνική πραγματικότητα (με όποιες επιμέρους διαφορές μεταξύ μας να συνεχίζουν να υπάρχουν, ειδικά σε κομματικό επίπεδο). Από την άλλη το άσχημο και πιο καθοριστικό είναι ότι  οι μεταρρυθμιστικές-φιλελεύθερες αντιλήψεις δεν έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα και σε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, ώστε αυτός ο χώρος να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκηνή ή και να συμμετάσχει στην άσκηση εξουσίας. Μέχρι και σήμερα κανένα φιλελεύθερο ή έστω σχετικά μεταρρυθμιστικό κόμμα δεν έχει καταφέρει να μπει στο κοινοβούλιο και αυτός ο χώρος εκπροσωπείται εκεί μέσα μόνο από ένα σχετικά οικονομικά φιλελεύθερο ρεύμα που ενυπάρχει μέσα στη Ν.Δ. (Ίσως και λίγο στο ΠΑΣΟΚ), αλλά με πενιχρά αποτελέσματα αφού ακόμα και μέσα στο δεξιό κόμμα του παλεύει ανάμεσα σε κρατιστές, συντηρητικούς-αντιφιλελεύθερους και γενικά ανατολικού τύπου πολιτικούς (όπως είναι στην πραγματικότητα και ο ψευτομεταρρυθμιστής και ψευτοδυτικόφιλος Σαμαράς).

Γενικά εκσυγχρονιστικές κομματικές προσπάθειες όπως της Μπακογιάννη (Δημοκρ.Συμμαχία) ή της "Δράσης'' του Μάνου (τώρα του Σκυλλακάκη),της Ένωσης κεντρώων (Λεβέντης), του "Δημιουργία ξανά" του Τζήμερου κα. έχουν αποτύχει να μπουν στο κοινοβούλιο, είτε γιατί επέδειξαν τυχοδιωκτισμό (Μπακογιάννη), είτε γιατί πολεμήθηκαν απ'το καθεστώς (αυτό συνηθισμένο), είτε γιατί έκαναν λάθη ή απλά γιατί δεν μπόρεσαν να πείσουν αρκετούς. Ειδικά ο φιλελεύθερος λαός δεν έχει καταφέρει να συγκεντρωθεί μαζικά σε ένα κόμμα που θα τον εκπροσωπήσει και σήμερα παραμένει κομματικά κατακερματισμένος κυρίως ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το Ποτάμι (το  οποίο-όπως είχα προβλέψει-έχει καταφέρει να κλέψει μεγάλο κομμάτι του) και λιγότερο σε άλλα κόμματα, όπως η ''Δράση'', το'' Δημιουργία ξανά'' κλπ.

Ας πούμε κάποια πράγματα για μερικά κόμματα πιο αναλυτικά. Το Ποτάμι του Θεοδωράκη είναι ακόμα μια κάπως μυστήρια περίπτωση κόμματος που αρχικά πιστεύα ότι φτιάχτηκε από συμφέροντα για να συγκυβερνήσει κάποια στιγμή είτε με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ και για να εγκλωβίσει ψήφους φιλελεύθερων μέσα σε ένα καθεστωτικό κόμμα που στο ευρωκοινοβούλιο εντάχθηκε στους σοσιαλδημοκράτες. Αν και ακόμα πιστεύω πως θα κρύβονται κάποια συμφέροντα από πίσω του, εντούτοις βλέπουμε στο πρόγραμμά του ότι υπάρχουν πολλές μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες με τις οποίες συμφωνούμε και κυρίως ότι πλέον βρίσκεται σε κόντρα με τον κόκκινο φασισμό που εκφράζεται τη δεδομένη στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη υπάρχουν και σημεία στο πρόγραμμά του που διαφωνούμε και μας κάνουν κάπως επιφυλακτικούς. Πχ. μιλάει για άμεση δημοκρατία και δημοψηφίσματα, κάτι που εμείς το θεωρούμε επικίνδυνο και για πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα που επίσης το θεωρούμε άκρως επικίνδυνο. Επίσης δεν συγκρούεται και πολύ με τον Ελληνικό εθνικισμό, αφού ρίχνει ευθύνες και στην Ελλάδα και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας για τη μη  λύση στο θέμα του ονόματος, αν και η Ελλάδα είναι η αδιάλλακτη της υπόθεσης και που ακόμα και σήμερα δεν διαπραγματεύεται, παρά μόνο εκβιάζει. Ας περιμένουμε λοιπόν για να το κρίνουμε…

Η "Δράση" που είναι για εμένα το πιο προοδευτικό και χρήσιμο κόμμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα (παρότι δε γίνεται να συμφωνούμε στο 100% όσων λέει) δεν είχε ίσως άλλη επιλογή από το να συνεργαστεί σε προηγούμενες εκλογές με το κόμμα του Τζήμερου μήπως και ανεβάσει τα ποσοστά της, για το λόγο ότι αυτός τάσσεται υπέρ μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην οικονομία και δεν έχει και καθεστωτική αντιγερμανική γραμμή και έτσι έγινε. Το θέμα είναι όμως (αν και υπάρχουν διάφορες τάσεις μέσα στο "Δημιουργία ξανά") ότι αυτός ο τύπος αποδυκνείεται ότι είναι σκληρός δεξιός και φιλοχρυσαυγήτης και δε χάνει ευκαιρία να κάνει συχνά το συνήγορό της Χ.Α.! Οπότε πως μπορεί να συνεχιστεί μια τέτοια συνεργασία ; Σημειώνουμε ότι ο αντίστοιχος φιλοχρυσαυγήτης της ''Δράσης'' ο Καρύπογλου έχει ήδη φύγει (ευτυχώς) από το κόμμα....Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε και την κατάντια του κόμματος της Φιλελεύθερης συμμαχίας που ξεκίνησε με πολύ καλές προϋποθέσεις και κατέληξε σε ακραίο γκρουπούσκουλο με αρχηγό-Γρηγόρη Βαλλιανάτο-επιπέδου Τσιτσιολίνα και μια βάση μελλών και στελεχών που-μέσα στον εμμονικό και ιδεοληπτικό τρόπο σκέψης τους- ακολουθούν τυφλά τον αστείο και μοχθηρό Βαλλιανάτο στην κατάντια και τη δικτατορία του. Έτσι αυτό το κόμμα δύσκολα θα βρει εκλογική συνεργασία με άλλο στο μέλλον και έχει ήδη πάθει μεγάλη ζημιά που ίσως να το σβήσει οριστικά από τον πολιτικό χάρτη…Τέλος η Ένωση κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη,αν και έχει δικαιωθεί σε πολλά που έλεγε μέχρι σήμερα, παρουσίασε στις εκλογές του 2012 ένα ανεπαρκές πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και έδειξε διστακτική απέναντι σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, ενώ σε πρόσφατο άρθρο τους υποστηρίζουν την εκκλησία και τη συνέχιση του εναγκαλισμού της με το κράτος κάτι που εμάς τους φιλελεύθερους μας βρίσκει πολύ αντίθετους.

Γενικά θα πω ότι ο μεταρρυθμιστικός και φιλοευρωπαϊκός χώρος θα πρέπει να στηριχθεί σε πιο γερές βάσεις και να είναι πιο κατασταλαγμένος στο τι θέλει και πως θα το πετύχει, ώστε να δυναμώσει και να μπορέσουμε να πολεμήσουμε το πανίσχυρο ανατολικού τύπου βαθύ κράτος που μας διώκει λυσσαλέα και που καταστρέφει την Ελλάδα και τρώει τις σάρκες της. Η αρχή θα πρέπει να γίνει στις επικείμενες εκλογές με καλές συνεργασίες και καλά αποτελέσματα για να μπορέσουμε επιτέλους να εκπροσωπηθούμε στη βουλή.