Η Αμερικάνικη δημοκρατία γκρεμίζει τη λαίλαπα Τραμπ !

Το πολιτικό φαινόμενο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ το δημιούργησε ένα κομμάτι της πανίσχυρης ντόπιας αστικής τάξης και κάποιων ολιγοπωλίων,όπως είναι οι βιομηχανίες όπλων, που πρόσκεινται στους ρεπουμπλικάνους.

Ο λόγος ήταν οι δύο συνεχόμενες εκλογικές ήττες και το αδιέξοδο στο οποίο είχε βρεθεί το κόμμα από την εποχή του Μπους (του τελευταίου) και μετά. Θεώρησαν λοιπόν ανεύθυνα πως η συνταγή ενός γνωστού μεγιστάνα με ακροδεξιά και λαϊκίστικη (δήθεν αντισυστημική και αντισυμβατική) δημαγωγία μπορούσε να τους δώσει αυτή τη φορά τη νίκη.

Επιπλέον κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι εκεί στην Αμερική λανσάρισαν και την πολιτική της ρωσοφιλίας και μάλιστα άκρατης που πρέσβευε ο Τραμπ. Η στρατηγική αυτή είναι ουσιαστικά συμπόρευση με τη Ρωσία κατά της Ευρώπης και μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις δύο αυτές υπερδυνάμεις. Μάλιστα αυτή η ρωσόφιλη ρητορική Τραμπ ήταν τόσο έντονη που συνοδεύτηκε ουσιαστικά και από λαϊκίστικο αντιαμερικανισμό και συκοφάντηση της Αμερικής και γενικά κλασσική ρωσόφιλη δημαγωγία.

Έτσι, όπως είναι λογικό, πιθανή εκλογή Τραμπ θα αποθράσυνε ακόμα περισσότερο τη φασιστική Ρωσία και τον επεκτατισμό της και θα έφτανε την Ευρώπη ένα βήμα πριν την πολεμική σύρραξη η οποία μάλιστα χωρίς την Αμερικανική βοήθεια κατά πάσα πιθανότατα θα χανόταν !!

Ο Πούτιν από την άλλη γνωρίζει ότι μια εκλογή Τραμπ θα είναι η μεγάλη ευκαιρία του για το ξεκίνημα της παγκόσμιας Ρωσικής κυριαρχίας και έπαιξε πολύ δυνατά το «χαρτί» Τραμπ. Από τη μία οι υποκλοπές e-mails που επιβάρυναν τη θέση της Κλίντον, και που συνήθως δημοσιεύονταν από τους ρωσοκίνητους των wikileaks, και από την άλλη η τρομοκρατική επίθεση σε gay bar από τζιχαντιστή που εκτιμώ πως ήταν ρωσική προβοκάτσια για να συσπειρώσει κόσμο στο ακροδεξιό αντιμουσουλμανικό στρατόπεδο του Τραμπ.

Σημάδια παρακμής αναμφισβήτητα όλα αυτά, όχι πάντως κάτι ανεξήγητο σε μία οικονομική και γεωπολιτική υπερδύναμη η οποία με Μπους και Ομπάμα πήγε τα τελευταία χρόνια απ’το κακό στο χειρότερο και οδεύει προς μεγαλύτερη γεωπολιτική και οικονομική πτώση. Είναι φαινόμενα που έχουμε δει και σε άλλες χώρες και σε διάφορες εποχές, δηλαδή το να αναδύονται τα πολιτικά άκρα και ο λαϊκισμός ως και καλά αντικαθεστωτικά για να αντιμετωπίσουν μία άσχημη οικονομική και κοινωνική κατάσταση.

Όπως φαίνεται όμως δεν τα υπολόγισαν καθόλου καλά και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου η εξαιρετικά στέρεη Αμερικάνικη δημοκρατία γκρεμίζει αυτό το απεχθές φαινόμενο πριν καν τις εκλογές ! Βλέπετε αυτός ο τύπος δεν είναι μόνο ακροδεξιός και λαϊκιστής, αλλά και εντελώς χυδαίος και ακαλλιέργητος (έστω και αν αυτό οι υποστηρικτές του το εξέλαβαν ως αντισυμβατικότητα…) και κατά τη γνώμη μας δεν θα μπορούσε ποτέ να μαζέψει αρκετούς ψηφοφόρους, ώστε να κερδίσει.

Όσοι έχει μαζέψει είναι ένα κοινό σκληρών δεξιών, ανθρώπων γενικά χαμηλής μόρφωσης  που ελάχιστη σχέση είχαν με την πολιτική (παρά άρχισαν να ασχολούνται μέσα στην οικονομική κρίση) και κάποιων αμετανόητων ρεπουμπλικάνων που δεν θέλησαν να αλλάξουν στρατόπεδο. Αποδείχθηκε ωστόσο πως στις ΗΠΑ η πλειοψηφία και του κόσμου και της αστικής τάξης και του τύπου και άλλων, έχει ισχυρές αντιστάσεις σε τέτοια φαινόμενα παρακμής και όχι μόνο διαχώρισε τη θέση του, αλλά και τον κατήγγειλε πεισματικά. Αυτό συνέβη ακόμα και μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα με αρκετά στελέχη, αλλά και τον πρώην πρόεδρο Μπους τον γηραιότερο.

Το τελειωτικό όμως χτύπημα ο Τραμπ φαίνεται να το δέχεται από τις γυναίκες. Βλέπεται πρόκειται περί κοινού σάτυρου και οι βρωμιές του είναι πολύ γνωστές στην Αμερική ! Αν άργησαν να ανοίξουν τα στόματα και να καταγγέλουν είναι γιατί οι δημοκρατικοί με την Κλίντον προτιμούσαν για αντίπαλο τον Τραμπ, παρά κάποιων άλλο ρεπουμπλικανό υποψήφιο…

Έτσι λοιπόν η Αμερικανική δημοκρατία δείχνει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της και-όπως όλα δείχνουν-ο Τραμπ είναι πλέον σχεδόν απίθανο να εκλεγεί. Από την άλλη βέβαια υπάρχει η Χίλαρι Κλίντον που δεν μας αρέσει σαν πολιτικός, όπως και γενικά δεν μας αρέσει το κόμμα των δημοκρατικών. Είναι όμως κάτι σαν αναγκαίο κακό διότι πρώτον κέρδισε τον Σάντερς (έναν πολύ αριστερό υποψήφιο, μόνο λίγο δεξιότερο του Τσίπρα) που θα γινόταν και αυτός επικίνδυνος από κάθε άποψη και δεύτερον έχει τον άχαρο ρόλο να πρέπει να κερδίσει και τον Τραμπ για να αποφύγουμε στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο τα χειρότερα.

  

 Πάντως θα μπορεί να βγει και κάτι καλό από αυτήν την ιστορία διότι η ακραία ρωσοφιλία του Τραμπ και η αυξανόμενη επιθετικότητα και αντιαμερικανισμός της Ρωσίας, λογικά θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων την Κλίντον ως πρόεδρο σε λιγότερο ρωσόφιλη ή υφεσιακή πολιτική. Αυτό λέει η λογική διότι θα πιέζεται και μέσα στο κόμμα της και από τους ρεπουμπλικάνους και από τον Αμερικάνικο τύπο. 

Το λέω αυτό διότι πολιτική Ομπάμα ήταν ρωσόφιλη, αν και όχι ακραία σαν του Τραμπ και με μεγαλύτερο τακτ, και η Κλίντον δεν διαφοροποιήτο και πολύ (όπως ήταν και ο άντρας της πρώην πρόεδρος).

Τώρα το κακό που μάλλον θα βγει είναι ο στιγματισμός του ρεπουμπλικανικού κόμματος το οποίο γενικά θεωρούμε πιο αξιόπιστο και μεγαλύτερη δύναμη σταθερότητας από το δημοκρατικό.

Μένει λοιπόν-αν πάνε όλα καλά και εκλεγεί η Κλίντον-να δούμε κατά πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί, να δείξει πυγμή και ευελιξία και να συγκρουστεί με συμφέροντα. Στην τελική οφείλει να προστατεύσει και την ίδια της την πατρίδα από το Ρώσικο μίσος και επιθετικότητα.

Να μην μιλήσουμε τώρα πολύ για Τραμπ και Ελλάδα και αηδιάσουμε!! Να πούμε πως ακόμα και σοβαρές δημοσιογραφικές πένες στην Ελλάδα τον στήριξαν ανοιχτά; Να πούμε ότι είχε τέτοια απήχηση (και πέραν της ακροδεξιάς)  που στην Ελλάδα θα εκλεγόταν σχεδόν σίγουρα; Και όμως είχε γιατί εδώ είμαστε ποιο παρηκμασμένη από την ίδια την Αμερική που ανέδειξε τον Τραμπ !