Ήρθε το τέλος της Ν.Δ. ή μήπως του δικομματισμού;

Μετά την ψηφοφορία που έγινε πρόσφατα στη βουλή για την κύρωση των νέων οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης και τα όσα ακολούθησαν με τη διαγραφή της Ντ.Μπακογιάννη από τη Ν.Δ. και των άλλων τριών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ-με φόντο φυσικά την οικονομική κρίση-τα δύο κόμματα εξουσίας ενδεχομένως να μην γίνουν ποτέ ξανά όπως ήταν στο παρελθόν. Οι πρώτες ρωγμές στο οικοδόμημα του δικομματισμού είναι πλέον γεγονός και οι διεργασίες για τη δημιουργία νέων κομμάτων ενδεχομένως έχουν ήδη αρχίσει.

Βέβαια προς το παρόν στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η κρίση και ο διχασμός που παρατηρείται στη Ν.Δ. όπου διεγράφη ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος, αντίθετα εκεί δεν μπορούμε να θεωρήσουμε σοβαρά στελέχη ούτε τη Σακοράφα(την Ελληνίδα που έγινε Παλαιστίνια και μετά ξανά Ελληνίδα…), ούτε τον Δημαρά και τον Οικονόμου, συνεπώς τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να μιλήσουμε και για μία μεγάλη κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Όμως ακόμα και αν αυτό το οικοδόμημα αρχίζει να γκρεμίζεται από τη Ν.Δ. και αρχίσουν να δημιουργούνται και νέα κόμματα, το πιθανότερο είναι πως και το ΠΑΣΟΚ (που έχει και αυτό τεράστιες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα της χώρας μας)δεν θα μείνει ανέπαφο. Η παρακμή και η σήψη χαρακτηρίζει πλέον όχι μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και όλη αυτή την πεντακομματική «συμμορία» που κρατάει στα χέρια της τις τύχες της χώρας τα τελευταία χρόνια και που ευθύνεται και για τη χρεοκοπία της ,έτσι ο κόσμος μπορεί να τους γυρίσει την πλάτη πολύ πιο εύκολα απ’όσο ποτέ άλλοτε.

Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπορούμε να πούμε πως από την ημέρα της ίδρυσής τους το 1974 υπήρξαν κόμματα προσωποκεντρικά (με έναν αρχηγό απόλυτο ηγέτη που πρέπει να λατρεύεται και να παίρνει τις αποφάσεις σχεδόν μόνος του), γραφειοκρατικά, διεφθαρμένα, συχνά λαϊκίστικα και χωρίς πραγματική δημοκρατία που παραπέμπουν στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Τα όργανα και τα συνέδρια των κομμάτων σχεδόν υπολειτουργούσαν στη σκιά του αρχηγού-δικτάτορα και των αυλικών του που συνήθως είχαν μεγάλη ισχύ, ενώ ταυτόχρονα επιδίδονταν σε όργιο πελατειακών σχέσεων και ρουσφετιών με τους ψηφοφόρους τους και διαπλοκής με μεγαλοκαρχαρίες και ΜΜΕ. Αυτό το τριτοκοσμικό και διεφθαρμένο καθεστώς διατηρείται για 36 χρόνια και όποιος μέσα από τα κόμματα τόλμησε να του αντιταχθεί είτε διαγράφηκε, είτε συκοφαντήθηκε, είτε εξοντώθηκε πολιτικά (συχνά με τη μέθοδο επιλεκτικών -υπαρκτών ή ανύπαρκτων -σκανδάλων) ή ακόμα και φυσικά από τις σφαίρες της 17 Νοέμβρη !!
Και δυστυχώς αποδείχτηκε με αυτές τις διαγραφές πως μέχρι και σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει στα κόμματα που εμμένουν σε τριτοκοσμικές μεθόδους. Οι αρχηγοί παραμένουν δικτατορικής κουλτούρας μη αποδεχόμενοι καμία παρέκκλιση από την κομματική γραμμή ,σε σημείο που αναρωτιέσαι γιατί υπάρχουν 300 βουλευτές εφόσον απαγορεύεται η αντίθετη άποψη και δεν αποφασίζουν μόνοι τους οι πέντε αρχηγοί να τελειώνουμε…

Σε ότι αφορά ειδικά τη Νέα Δημοκρατία μοιάζει να έρχεται ένα τέλος εποχής με μία άνευ προηγουμένου συρρίκνωση να είναι προ των πυλών. Δεν είναι μόνο ότι ο Σαμαράς έδειξε και πάλι τις φασιστικές τάσεις του διαγράφοντας και από βουλευτή και από το κόμμα τη Μπακογιάννη η οποία μπορεί να του αποσπάσει και έναν αριθμό βουλευτών και μεγάλο αριθμό ψήφων κάνοντας νέο κόμμα, είναι και ότι το κόμμα περιχαρακώνεται προς τη (σκληρή) δεξιά κλείνοντας τις πόρτες του σε άλλα ρεύματα, είναι ότι γυρίζει στο λαϊκισμό της δεκαετίας του 80’(και όπως και να το κάνουμε ο Ελληνικός λαός παρά τα πολλά ελαττώματά του, έχει ξεφύγει πλέον από το λαϊκισμό και την οχλοκρατία παλαιών δεκαετιών) αλλά και ότι δεν δείχνει καμία σοβαρότητα ως αντιπολίτευση και δεν εμπνέει κανέναν. Αλλά και όσοι πιστεύαμε ότι με τον Σαμαρά η Ν.Δ. θα εξαφανίσει το ΛΑΟΣ επειδή είναι ομοϊδεάτες φαίνεται πως θα διαψευστούμε, κι’αυτό διότι το ΛΑΟΣ με τα φασιστοειδή στελέχη που έχει μαζέψει, έχει δημιουργήσει πλέον το δικό του φανατικό κοινό αποτελούμενο από τα πιο καθυστερημένα στοιχεία της κοινωνίας που δύσκολα πλέον ένα μεγάλο κομμάτι του θα το εγκαταλείψει για να πάει στη Ν.Δ. .Έτσι η «λίμνη» από την οποία μπορεί να ψαρέψει ψήφους η Ν.Δ. μικραίνει απελπιστικά και με μια ματιά στις δημοσκοπήσεις μπορούμε να το διαπιστώσουμε. Φαίνεται πως οι νεοδημοκράτες θα το μετανιώσουν πολύ πικρά που άκουσαν τους εμπνευστές της υποψηφιότητας Σαμαρά (τα ΜΜΕ των διαπλεκόμενων) και ψήφισαν κάποιον που τείνει να γίνει ο νεκροθάφτης τους.

Σε ότι αφορά τη Μπακογιάννη κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν όντως επεδίωξε τη διαγραφή της, όπως έσπευσαν να πουν αμέσως τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, διότι η στάση της να ψηφίσει τα μέτρα ήταν αν μη τι άλλο υπεύθυνη και σοβαρή και όχι δημαγωγική και απατεωνίστικη. Αντίθετα έτσι θα χαρακτήριζα τη στάση όσων κομμάτων ψήφισαν όχι στα μέτρα, καθώς δεν είχαν να προτείνουν και καμία άλλη λύση και στην ουσία μη αποδοχή των μέτρων θα σήμαινε οριστική πτώχευση μέσα σε λίγες μέρες. Αυτό ήθελαν άραγε ή απλά δημαγωγούσαν; Πρέπει βεβαίως να πούμε πως το παρασκήνιο της διαγραφής της δεν αφορά μόνο την πατροπαράδοτη κόντρα τους και την εκλογική σύγκρουσή τους, καθώς υπάρχουν και βαθύτερα αίτια. Ήδη από την κυβέρνηση Καραμανλή (που μεταξύ άλλων εμπνεύστηκε την Ελληνορωσική συνεργασία) έχει ξεκινήσει μία διαδικασία εκκαθάρισης φιλοδυτικών-φιλελεύθερων στελεχών. Αν ρίξουμε μια ματιά στο ποίοι απομακρύνθηκαν από την κυβέρνηση και το κόμμα ή εξοντώθηκαν μέσω σκανδάλων τα τελευταία χρόνια στη Ν.Δ. θα το διαπιστώσουμε. Αυτό δεν μπορεί να είναι σύμπτωση και τώρα με τον αντιδυτικό (φίλο των ανατολικών φασισμών) και αντιφιλελεύθερο Σαμαρά ήταν αναμενόμενο πως οι εκκαθαρίσεις θα ενταθούν και να που δε δίστασε να διαγράψει το κορυφαίο στέλεχος που εξέφραζε αυτό το ρεύμα στη Ν.Δ.. Προφανώς αυτός ο αδίστακτος λαοπλάνος έψαχνε την κατάλληλη ευκαιρία για να το κάνει και τη βρήκε.

Γενικά μπορούμε να θεωρήσουμε τη Ντόρα Μπακογιάννη από τα πιο υγιή στοιχεία μέσα σ’ένα γενικά σάπιο πολιτικό περιβάλλον όμως και αυτή, καθώς συμμετείχε σε κυβερνήσεις της Ν.Δ., δεν μπόρεσε πάντοτε να αντιταχθεί στις καθεστωτικές λογικές και -ειδικά ως υπουργός εξωτερικών- έμεινε να παρακολουθεί ως θεατής τις ραδιουργίες και τους λαϊκισμούς του Καραμανλή υπακούοντας στις εντολές του. Το αν θα κάνει κόμμα και το αν αυτό το κόμμα θα εκφράζει κάτι το υγιές θα το δούμε στο μέλλον και θα την κρίνουμε, χωρίς να ακούμε τους επαγγελματίες απατεώνες και συμφεροντολόγους δημοσιογράφους. Πάντως θα είναι μεγάλη μου χαρά –και ελπίζω και πολλών άλλων-να δούμε όλο αυτό το σάπιο καθεστώς των κατεστημένων κομμάτων να καταρρέει και όχι μόνο των δύο μεγάλων, αλλά αν είναι δυνατόν και των πέντε και να δούμε επιτέλους νέα κόμματα και νέα πρόσωπα στη χώρα,κάτι που είναι και η μοναδική μας ελπίδα να αλλάξει κάτι.