Όλα
αυτά βεβαίως στο όνομα του αντιαμερικανισμού, του αντιευρωπαϊσμού κατά της
«νέας τάξης πραγμάτων» (που και οι ίδιοι που την αναφέρουν δεν ξέρουν τι
σημαίνει !) και υπέρ της ορθοδοξίας ή του σοσιαλισμού. Και φυσικά όλοι πλέον οι
«αντιιμπεριαλιστές» δικτάτορες και οι οπαδοί τους υπό την «αιγίδα» του νέου
πλανητάρχη και αγαπημένου μας ηγέτη Πούτιν ! Έως και ο Μπιν Λάντεν είχε πολλούς
υποστηρικτές στη χώρα μας οι οποίοι χαίρονταν με τις δολοφονικές του επιθέσεις
στην Αμερική, στην Αγγλία και αλλού !
Είναι
η…εθνική μας ιδιοπροσωπία που έλεγε και ο Σαμαράς ή εθνικές νευρώσεις και
εθνικοθρησκευτικές φαντασιώσεις ; Δυστυχώς και τα δύο, αλλά όχι μόνο αυτό,
διότι όλα αυτά δεν προέκυψαν καθόλου τυχαία, αλλά σε μεγάλο βαθμό οργανωμένα
και είναι ανατολικής-Ρωσικής προέλευσης.
Ας δούμε όμως το θέμα πιο αναλυτικά…Από την ημέρα της δημιουργίας του το Ελληνικό
κράτος (1830), είχε προστάτιδες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) διότι αυτές
συνέβαλαν οικονομικά, διπλωματικά και πολεμικά για να γίνουμε τότε κράτος. Και
καθώς αυτό συνεχίστηκε και επισήμως μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ο Έλληνες συνήθως
δεν έβλεπαν με καλό μάτι αυτές τις μεγάλες δυνάμεις και είχαν κυρίως
εθνικοαπομονωτικές τάσεις.
Ποια
είναι όμως η πραγματικότητα, όσο και αν δεν αρέσει; Ότι οι δυτικές χώρες,
(κυρίως Ευρώπη και ΗΠΑ) παρά τα όποια αρνητικά και λάθη τους, έχουν συμβάλει
διαχρονικά σε μεγάλο βαθμό στην όποια οικονομική, οργανωτική και πολιτιστική
βελτίωση της Ελλάδας. Kαι φυσικά, πάνω απ’όλα, αυτές οι διαχρονικές συμμαχίες
συνέβαλαν στο εδαφικό μεγάλωμα της Ελλάδας. Ή κάνω λάθος ;
Από
την άλλη ποιες οι διαχρονικές σχέσεις με τη Ρωσία ; H μοναδική πολεμική
συμμετοχή στο πλευρό μας ήταν στην καθοριστική νικηφόρο ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Πιο πριν είχε προκαλέσει μια μεγάλη καταστροφή στον Ελληνισμό που ήταν η
αντιδραστική ρωσοκίνητη εξέγερση των «Ορλοφικών».
Μετά
την απελευθέρωση μας έστειλαν τον Ιωάννη Καποδίστρια που-παρά τη μυθολογία με
την οποία τον περιβάλλουn
και δεξιοί και αριστεροί- ήταν ουσιαστικά ένας δικτάτορας και πιστός υπηρέτης
της Ρωσικής-Τσαρικής διπλωματίας. Μετά το άδοξο τέλος του Καποδίστρια, ουδέποτε
η Ελλάδα είχε στενούς δεσμούς με τη Ρωσία. Αντίθετα κατά καιρούς οι σχέσεις
γίνονταν ιδιαίτερα εχθρικές, όπως όταν αυτοί στάθηκαν εξ’αρχής απέναντί μας στη
Μικρασιατική εκστρατεία, αλλά και όταν εμείς ( Ε.Βενιζέλος έστειλε εκεί στρατό
για να πολεμήσει κατά των Μπολσεβίκων (κομμουνιστών).
Πολύ
αργότερα μάλιστα ήρθε και ο Σοβιετικής-Σταλινικής έμπνευσης εμφύλιος (1945-49)
και ακολούθησε η μάλλον αφόρητη κυριαρχία του Αμερικανικού παράγοντα στην
Ελλάδα. Από τότε μέχρι και τη μεταπολίτευση ο αντιαμερικανισμός και η Ρωσοφιλία
(Σοβ.Ένωση) περιορίζονταν μόνο στο χώρο της αριστεράς. Ακόμα και οι ακροδεξιοί
και φασίστες ήταν τότε στοιχισμένοι στην Αμερικανική υπερδύναμη, ως αντίβαρο
στη Σοβ.Ένωση και τον κομμουνισμό…
Αυτό
άρχισε να αλλάζει στη μεταπολίτευση όταν ανέβηκε η ιδεολογική επιρροή της
αριστεράς, οπότε και ο αντιαμερικανισμός. Ωστόσο η Ελλάδα παρέμενε πάντα μια
φιλοδυτική χώρα και αυτό μέχρι το 1981 που πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ του πιστού
ανθρώπου της Σοβιετικής διπλωματίας και κρυφοκομμουνιστή Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή ωστόσο η γεωστρατηγική αλλαγή μόνο αρνητικές επιπτώσεις έφερε μακροχρόνια
στη χώρα μας…
Μια
από αυτές ήταν πως κυρίως από τότε ξεκίνησαν οι μεγαλύτερες τάσεις
ριζοσπαστικοποίησης και εξτρεμισμού της Ελληνικής κοινωνίας και που μόλις
κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και ο κομμουνισμός αυτές οι ιδέες πήραν μια νέα
μορφή. Οι ακραίοι δεξιοί το γύρισαν αντιαμερικανοί, ενώ και ο Γιουγκοσλαβικός
εμφύλιος έφερε στην επιφάνεια ξεχασμένα ιδεολογήματα όπως το «ορθόδοξο τόξο», η
Ελληνοσερβική φιλία κα.
Ο-δικαιολογημένος
στην πραγματικότητα- Νατοϊκός βομβαρδισμός της Σερβίας του Μιλόσεβιτς και ο ακραίος
και προπαγανδιστικός τρόπος μεταδόθηκε από τα Ελληνικά ΜΜΕ έφερε νέα υστερικά
κύματα αντιαμερικανισμού. Τα ίδια και χειρότερα και με τον άδικο και
απερίσκεπτο Αμερικανικό πόλεμο στο Ιράκ το 2003.
Τα δύο άκρα, δεξιά και αριστερά, άρχισαν να
συμβαδίζουν με κοινό παρονομαστή τον αντιαμερικανισμό-αντιδυτικισμό και στο
βάθος τη Ρωσοφιλία, αφού στο μεταξύ είχε προκύψει και ο Πούτιν που την δυνάμωσε γεωπολητικά. Μεσαιωνικές και μετα-μεσαιωνικές δοξασίες του λαού μας βγαίνουν
σκοπίμως στην επιφάνεια, περί του ξανθού γένους με το οποίο πρέπει να
συνεργαστούμε και να συμπορευτούμε και λοιπά γραφικά…
H δε οικονομική κρίση και πνευματική
παρακμή των τελευταίων χρόνων φέρνει την Ελλάδα ακόμα περισσότερο στα άκρα.
Νεοναζί Χρυσαυγήτες στη βουλή και την ίδια στιγμή τα ακροαριστερά
γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. στην εξουσία, σε μια
εθνικοσοσιαλιστικού τύπου συγκυβέρνηση ! Και την ίδια στιγμή η ρωσοφιλία
παίρνει τεράστιες διαστάσεις…
Σύμφωνα
με έρευνες δημοφιλέστερος ηγέτης στην Ελλάδα είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν με
αποδοχή άνω του 50% που αποτελεί ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο (στην
ίδια κατάταξη με Βιετνάμ και Λίβανο). Ένα περίπου 30 % θεωρεί ότι ο Σταλινικός
κομμουνισμός σεβόταν την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ! Την ίδια στιγμή ένα 4% θεωρεί ότι και ο
Χιτλερισμός σεβόταν τα ίδια πράγματα που μπορεί να φαίνεται μικρό ποσοστό, αλλά
είναι και από τα υψηλότερα στον κόσμο…Την ίδια στιγμή έρευνες δείχνουν ότι η
πλειοψηφία των Ελλήνων αντιπαθεί ή και απεχθάνεται Εβραίους, Μουσουλμάνους,
Αμερικανούς, Γερμανούς κα…
Πάνω απ’όλα η ορθοδοξία, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει
να μισούμε του κακούς «Σκοπιανούς» που είναι στην πλειοψηφία τους ορθόδοξοι !
Τα τελευταία χρόνια μισούμε, λόγω κρίσης, και τους Γερμανούς, αλλά τους υποστηρίζουμε
όταν αυτοί κοντράρουν την λαομίσητη Τουρκία του Ερντογάν και πάει λέγοντας…Ο δε αντιαμερικανισμός μας δεν είναι στην πραγματικότητα ένας και καλά αντιιμπεριαλιστικός και φιλολαϊκός αντιαμερικανισμός, αλλά ένας Ρωσικής, φασιστικής και κομμουνιστικής προέλευσης αντιαμερικανισμός.
Όχι
απλά λοιπόν εθνικές νευρώσεις και ιδεολογικό μπάχαλο, αλλά μια Ελληνική κοινωνία πολύ
άρρωστη- και σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως- που χρήζει θεραπείας ! Όλα τα
υπόλοιπα-και όποιες δικαιολογίες βρίσκουν οι κρυφοί και φανεροί φασίστες ή απλά
πολιτικά ορθοί για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα- εγώ τα ακούω βερεσέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου