Το βρώμικο κυβερνητικό παιχνίδι με Παπαντωνίου και άλλους...

Όπως έχουμε ξαναγράψει-σε ανύποπτο χρόνο- η δήθεν κάθαρση, μέσω διώξεων πολιτικών για σκάνδαλα, θα ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο για τη φαιοκόκκινη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., προκειμένου να δώσει στο λαό «αίμα» πολιτικών και να τον προσελκύσει περισσότερο και αυτό εν μέρει γίνεται !

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πλέον μας κυβερνούν οι πρώην «αγανακτισμένοι» που κάποτε ζητούσαν «να καεί το μπ….. η βουλή» και έστηναν εικονικές κρεμάλες έξω απ’τη βουλή !  Εκτός αυτού όμως οι διώξεις πολιτικών για υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα είναι και ένα εργαλείο εξόντωσης πολιτικών που είναι ανεπιθύμητοι ή μισητοί στην «πρώτη φορά αριστερά» και όλες τις παραφυάδες της στον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο.

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τις περιπτώσεις. Όσο για τον Τσοχατζόπουλο, από τη μια θα ήταν αφελέστατο να πιστέψουμε ότι μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι αθώος ή ότι δεν έπρεπε να πάει φυλακή. Από την άλλη  όμως  μας ξενίζει ότι όλες οι κατηγορίες για τις μίζες στα εξοπλιστικά έπεσαν επάνω του και δεν διερευνήθηκε καν η ευθύνη άλλων προσώπων (πριν λίγων του στενού κύκλου του που παραδέχθηκαν την ενοχή τους αλλά έπεσαν στα μαλακά, ακριβώς διότι «έδωσαν» τον Τσοχατζόπουλο). Θέλουν να πιστέψουμε λοιπόν ότι παρανόμησε μόνο ο Τσοχατζόπουλος, όταν στο υπουργείο υπήρχε ένα ολόκληρο δίκτυο μίζας και ρεμούλας ;

 Γιατί λοιπόν «μάζεψαν» τον Τσοχατζόπουλο και την πλήρωσε αυτός, σχεδόν μόνος του, για τα αμαρτήματα της μεταπολίτευσης ; Διότι ο Τσοχατζόπουλος είχε εξελιχθεί, μέσα στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, σε ένα αυτοδυναμικό στέλεχος που εμπόδιζε την ιδεολογική απορρόφηση ή και σύμπραξη με την αριστερά τύπου Συνασπισμού (τώρα ΣΥΡΙΖΑ). Αυτήν την επιθυμούσαν σφόδρα αρκετοί και στην υποτιθέμενη ανανεωτική αριστερά, αλλά και ένα κομμάτι σοσιαλ-λαϊκιστών στο ΠΑΣΟΚ (κυρίως η ομάδα Λαλιώτη) και ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο επικεφαλής αυτών που αντιστέκονταν, συγκεντρώνοντας όλο το μένος των αριστερών. Έτσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ (που ενδιάμεσα πήρε και την εξουσία) και οι διάφορες αριστερίζουσες παραφυάδες του, με τις άκρες τους στη δικαιοσύνη, άρπαξαν την ευκαιρία να δείξουν ότι κάνουν κάθαρση, αλλά και για να εκδικηθούν λυσσαλέα τον Τσοχατζόπουλο !

Έτσι, ενώ ήταν προφανές πως αυτός είναι γέρος και άρρωστος και έπρεπε βάσει νόμου να αποφυλακιστεί ότι και αν έχει διαπράξει, η δικαιοσύνη απέρριψε τέσσερις (!) αιτήσεις αποφυλάκισής του και ο ίδιος σχεδόν βασανιζόταν φυλακισμένος σε απάνθρωπες συνθήκες όπου και κινδύνευε να πεθάνει. Στην πέμπτη τελικά αίτηση αποφασίστηκε η αποφυλάκιση του, αλλά με 20.000 ευρώ εγγύηση (!)  πιστεύοντας προφανώς πως δεν θα τα βρει. Τελικά με κάποιο τρόπο τα βρήκε υπό την αποδοκιμασία κάποιων πολιτικών και καθεστωτικών ΜΜΕ (που δυσανασχετούσαν και αναρωτιόνταν που τα βρήκε) και μιας διψασμένης για αίμα πολιτικών λαϊκής μάζας που επιθυμούσε περαιτέρω φυλάκιση και θάνατο του Τσοχατζόπουλου εκεί !

Μια άλλη παρεμφερής περίπτωση ήταν αυτή του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλου ο οποίος καταδικάστηκε σε πολύ βαριά ποινή ( η οποία μειώθηκε στο εφετείο και κάποια στιγμή αποφυλακίστηκε), αν και ποτέ δεν αποδείχθηκε επακριβώς και με στοιχεία το αν και κατά πόσο συμμετείχε και ο ίδιος στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος στον δήμο. Αυτού η εξόντωση επιχειρήθηκε εφόσον ήταν ένας εύκολος στόχος ως δεξιός και υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (1990-93), άρα ανεπιθύμητος στους αριστερίζοντες…

Και πάμε τώρα στην πιο επίκαιρη περίπτωση που είναι αυτή του πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου. Αυτός και αν είναι μισητός στους αριστερίζοντες, αφού πρόκειται για καθαρά φιλοευρωπαϊκό στέλεχος και θεωρούμενος σχετικά φιλελεύθερος και εκ των εκσυγχρονιστών και ορθολογιστών μέσα στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Αυτόν λοιπόν πρώτα είχε φροντίσει ο απερίγραπτος τυχοδιώκτης ΓΑΠ να τον τελειώσει πολιτικά από το ΠΑΣΟΚ και τώρα παρατηρούμε μια λυσσαλέα κυβερνητική, και όχι μόνο, προσπάθεια να βγει πάση θυσία ένοχος και να πάει στη φυλακή !

Δεν μπορούμε βέβαια να είμαστε σίγουροι, αν αυτός ο άνθρωπος έχει παρανομήσει ή όχι, αλλά τολμώ να πως ότι επιχειρείται η εξόντωσή του επειδή ήθελε την ανάπτυξη και τον ορθολογισμό στην οικονομία και, τουλάχιστον προς το παρών, χωρίς στοιχεία. Ο Παπαντωνίου κατηγορείται τώρα από το καθεστώς σαν μιζαδόρος που έβλαψε το δημόσιο-ως υπουργός εθνικής άμυνας- και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τεκμηριώσουν την κατηγορία και να βρουν στοιχεία και τους βοηθούν σε αυτό και κάποια ΜΜΕ, αλλά και πολιτική (όπως ο Στ. Θεοδωράκης επικεφαλής του «Ποταμιού» με παρέμβασή του για δήθεν αποκάλυψη).

Έστησαν λοιπόν εξεταστική επιτροπή στη βουλή (με τις κατηγορίες της δωροδοκίας και του ξεπλύματος χρήματος) που φαίνεται πως δεν οδηγεί πουθενά, έψαξαν λογαριασμούς, φορολογικές δηλώσεις του Παπαντωνίου κλπ. και πάλι δεν αποδείχθηκε τίποτα για παρανομία. Την ίδια στιγμή έχει γίνει πλέον γνωστό πως ακόμα και αν βρεθούν στοιχεία για τυχόν παρανομίες του πρώην υπουργού, το πιθανότερο είναι πως τα αδικήματα αυτά θα έχουν παραγραφεί !

Έτσι πριν λίγες ημέρες έγινε ουσιαστικά μια κυβερνητική κίνηση της απελπισίας όταν η-όλως τυχαίως νεοδιορισμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ-εισαγγελέας Ε.Τουλουπάκη, έδωσε εντολή για έφοδο στο σπίτι του Γιάννου Παπαντωνίου όπου και κατασχέθηκαν έγγραφα και αρχεία ηλεκτρονικών υπολογιστών τα οποία και επεξεργάζεται η εισαγγελία διαφθοράς! Φανερή λοιπόν η πρόθεση των κυβερνητικών και όλων των ανθρώπων τους για το θέλουν πεισματικά να πετύχουν και γιατί κάνουν μια τόσο πεισματική προσπάθεια για την ενοχοποίηση ενός και μόνο ατόμου…

Και για να μην παρεξηγηθώ, ξαναλέω πως δεν υπερασπίζομαι την αθωότητα κανενός από αυτούς τους τρεις ανθρώπους (και ιδιαίτερα του Τσοχατζόπουλου), όμως από την άλλη δεν δέχομαι και τη δίωξη ή την καταδίκη κανενός πολιτικούς, χωρίς απτά στοιχεία και αποδείξεις. Κυρίως βεβαίως στηλιτεύω την προβοκατόρικη  εξόντωση πολιτικών στο όνομα της κάθαρσης, με υπαρκτά είτε ανύπαρκτα σκάνδαλα, και η οποία γίνεται εναντίον ανεπιθύμητων για πολιτικούς λόγους προσώπων..