Γιατί δεν βάζει μυαλό η Ευρώπη και γιατί υπάρχει ο Ο.Η.Ε ;

Το πιο προφανές είναι ότι εδώ και πολύ καιρό ζούμε σε ένα ταραγμένο και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον ,με τον διεθνή φασισμό και την τρομοκρατία να σηκώνουν απειλητικά κεφάλι παντού !

Όταν μιλάμε για διεθνή φασισμό εννοούμε αρχικά τη Ρωσία που είναι και το κέντρο του αυτού του φασισμού (κόκκινου και μαύρου), και έπειτα την Κίνα, το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα, τη Βενεζουέλα κα. και φυσικά και την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία τύπου ISIS, Αλ Κάιντα, Ταλιμπάν κα. Και αυτά φυσικά την ώρα που η μαρτυρική Συρία συνεχίζει να μετράει θύματα, με κύρια ευθύνη των μακελάρηδων Άσαντ και Πούτιν και με προκλητική δυτική ανοχή…

Ποια η άμυνα όμως του δημοκρατικού κόσμου και της δύσης απέναντι στους νεοχιτλερικούς και το φασισμό κάθε είδους που όλο και  σηκώνει κεφάλι ; Υπάρχει αποφασιστικότητα για την αντιμετώπισή του και από που αντλεί τη δύναμή του;

Η απάντηση είναι ότι σίγουρα οι αντιστάσεις δεν είναι όσο ισχυρές θα έπρεπε, παρότι αυτές πάντα θα υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. 

Αυτό όμως έχει πολλές παραμέτρους και στρατηγικές και ας δούμε αναλυτικά ποιες είναι αυτές…

Ας ξεκινήσουμε από τη στάση του ρωσόφιλου Ομπάμα-και γενικά της δύσης- του οποίου γενικά η στάση θεωρήθηκε και ήταν υφεσιακή απέναντι στη φασιστική Ρωσία, σε ότι αφορά το Ουκρανικό, αφού οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν αρχικά στην Πουτινική υπερδύναμη ήταν σχετικά ανεπαρκείς και θα τις χαρακτήριζα ως  κυρώσεις δημοσιοσχετίστικης διπλωματίας...

Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό το πρόβλημα με Ομπάμα και γενικά τη δύση, αλλά το ότι η τυφλή στάση τους (και η ανόητη πίστη τους πως οι ρωσοκινέζοι  και οι κομμουνιστές που κυβερνούν εκεί, δεν είναι πλέον επικίνδυνοι ή είναι και φίλοι μας) αποθράσυνε τον φασιστικό άξονα.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι παραπάνω κυρώσεις προς τη Ρωσία δεν επέφεραν προβλήματα στον Πούτιν και στο καθεστώς του, αλλά σίγουρα όχι τόσο μεγάλα προβλήματα, ώστε να αναθεωρήσει την πολιτική του στο Ουκρανικό και αλλού, οπότε τι γίνεται εδώ;  

Από την άλλη η στάση της μαλθακής Ευρώπης ήταν σχετικά πιο υφεσιακή από του Ομπάμα, διότι ο τελευταίος- παρά τη σχετική ρωσοφιλία του που αποθράσυνε τον Πούτιν και τις ευθύνες που τον βαρύνουν- είχε στη χώρα του ένα ισχυρό αντιρώσικο ρεύμα μέσα στα δύο αμερικανικά κόμματα, την αστική τάξη και τον τύπο που πιέζει και τους κυβερνώντες. Αυτό δεν συμβαίνει και στην Ευρώπη, στο βαθμό που θα έπρεπε. 

Έπειτα όμως η Ρωσία έπαιξε και το πιο ισχυρό χαρτί της, επηρεάζοντας τις Αμερικανικές εκλογές, βοηθώντας με προωθημένους καγκεμπίτικους τρόπους, τον ρωσόφιλο ακροδεξιό Τραμπ να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ. Έτσι από τότε η διεθνής γεωπολιτική πλάστιγγα έμοιαζε να γέρνει, λίγο ως πολύ, υπέρ του φασίστα Πούτιν και της Ρωσίας του !

Στην πράξη ωστόσο, αυτό το χαρτί μοιάζει να έχει σε μεγάλο βαθμό καεί, καθώς από τη μία οι συνεχόμενες αποκαλύψεις για τον ρώσικο δάκτυλο στις Αμερικάνικες εκλογές και από την άλλη η δημοκρατική αντιρώσικη πίεση από την πλευρά των Αμερικανικών κομμάτων και του κογκρέσου, έχει δυσκολέψει πολύ τον Τραμπ να ασκήσει μια καθαρή ή και κραυγαλέα φιλορωσική πολιτική.                                  

Εξού και οι νέες κυρώσεις που επέβαλε πρόσφατα το Αμερικανικό κογκρέσο, και με διακομματική συναίνεση, κατά της Μόσχας, με τον Τραμπ (ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν αντίθετος) να αδυνατεί να αντιδράσει και να επιβληθεί ακόμα και στο κόμμα του...

Εδώ όμως βγήκε στην επιφάνεια και ο μαλθακός έως και υποτελής χαρακτήρας της Ευρώπης. Μια Ευρώπη-και πρωτίστως η Γερμανία που ηγείται- που αντέδρασε σε αυτές τις κυρώσεις κυρώσεις, λέγοντας ευθέως ότι της χαλάει τα σχέδια για συνεργασία με τη Ρωσία σε ότι αφορά έναν νέο αγωγό που ετοιμάζει με τον Πούτιν !             Με λίγα λόγια το αυτί της Ευρώπης δεν ιδρώνει από το γεγονός ότι η Ρωσία προσπαθεί να την εξαρτήσει απόλυτα και να την περικυκλώσει ενεργειακά, ενεργώντας εντελώς κοντόφθαλμα υπέρ των στενών και στην πραγματικότητα εντελώς παροδικών οικονομικών της συμφερόντων. Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ρωσία απειλεί με διάφορους τρόπους και τα κράτη της Βαλτικής και Σκανδιναβικές χώρες… 

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ελάχιστοι στη δύση τολμούν να υψώσουν το ανάστημά τους στους Κινέζους κομμουνιστές (Συμμάχους των Ρώσων) οι οποίοι προσπαθούν να εξαρτήσουν οικονομικά και εμπορικά τη δύση, όχι μόνο για το οικονομικό κέρδος , αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους. Πως να αντιδράσει άλλωστε οργανωμένα, όταν οι μισές και παραπάνω δυτικές πολυεθνικές πηγαίνουν στην Κίνα για φθηνά μεροκάματα ;

Ακόμα χειρότερα η Ευρώπη-παρότι δεν αίρει και της κυρώσεις κατά της Ρωσίας και αυτό θα έλειπε- διακατέχεται από μια λογική μοιράσματος του κόσμου σε σφαίρες επιρροής με τη Ρωσία. Σε αυτή λοιπόν τη λογική σπρώχνει της Τουρκία του Ερντογάν, όλο και περισσότερο στην αγκαλιά της Ρωσίας και αυτό ξεκίνησε από την εποχή που δεν την στήριξε στην παλιότερη κόντρα της με τη Ρωσία (θυμηθείτε το Ρώσικο αεροπλάνο που κατερρίφθη...)  

Αυτήν λοιπόν την τακτική ακολουθεί κυρίως η Γερμανία, αλλά και άλλες χώρες, που δεν καταδίκασαν το ισλαμοφασιστικό πραξικόπημα, που δίνουν άσυλο σε Τούρκους πραξικοπηματίες και Κούρδους τρομοκράτες (Γερμανία και Ελλάδα) και που δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους για κατάργηση της βίζας σε Τούρκους πολίτες που μπαίνουν στην Ε.Ε.

Με αυτούς τους τρόπους έσπρωξαν σκόπιμα τον Ερντογάν στην αγκαλιά του Πούτιν και τον έκαναν και πιο αυταρχικό μέσα στην Τουρκία, αλλά και πιο αμετροεπή ή και απειλητικό στις σχέσεις του με Ευρώπη και Ελλάδα. Την ίδια στιγμή οι δυτικοί πολιτικοί και ο τύπος άρχισαν να δαιμονοποιούν εσκεμμένα τον Ερντογάν ως παρανοϊκό δικτάτορα ή και επικίνδυνο για τη δύση.

Τέλος τον τελευταίο καιρό μας έχει προκύψει και το θέμα της επιθετικότητας της κομμουνιστικής- Σταλινικής Βόρειας Κορέας, ενός δολοφονικού δικτατορικού καθεστώτος που αποθρασύνθηκε και υπερεξοπλίστηκε (και απέκτησε και πυρηνικά), και πάλι χάρις στη διαχρονική αφασία της διεθνούς κοινότητας και κυρίως την υποστήριξη της Κίνας που είναι ο βασικός προστάτης αυτού του καθεστώτος.  Μια Βόρεια Κορέα που ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ως κράτος, αν αναλογιστούμε και μόνο πόσο έχει εγκληματήσει κατά του ίδιου του λαού της και που σήμερα φτάνει σε σημείο να εξαπολύει πυραύλους και μέσα σε Ιαπωνικό έδαφος !

Το συμπέρασμα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε.-παρότι γνώρισε όσο καμία άλλη ήπειρος τη φρίκη του φασισμού, αλλά και του κομμουνισμού-για κάποιον λόγο δεν βάζει μυαλό και δεν θέλει ή και δεν μπορεί να χτυπήσει αποφασιστικά τον άξονα του φασισμού και της βίας!  Και αν θα γλιτώσουμε κάποια στιγμή από τον άξονα, θα γλιτώσουμε χάρις στις ΗΠΑ (παρά τη λαίλαπα Τραμπ) και άλλους συμμάχους της (κυρίως εκτός Ευρώπης). Έτσι και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η συμβολή της Αμερικής στο πλευρό της Ευρώπης, ήταν η πιο αποφασιστική στη συντριβή του φασισμού.

                                                                                                                                                                                                         Όσο για τον Ο.Η.Ε. ; Ακόμα πιο θλιβερή κατάσταση με τον ρόλο του να γίνεται χρόνο με το χρόνο, όλο και πιο διακοσμητικός και εργαλείο του φασιστικού άξονα ! Και μόνο η ντροπή της Βοσνίας, της Συρίας και η ανοχή στη Βόρεια Κορέα πρέπει να τον στοιχειώνει...

Αν συνεχίσει έτσι η κατάληξή του θα είναι αναπόφευκτα η αυτοδιάλυση, όπως ακριβώς κατέληξε κάποτε και ο πρόγονός του, η "Κοινωνία των Εθνών"...