Θεόδωρος Κολοκοτρώνης : H άγνωστη πλευρά του μύθου…

(ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ  ΣΤΑ ΜΜΕ !)

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως όταν εμπνεύστηκα την ιδέα να γράψω ένα τόσο τολμηρό άρθρο (με την ευκαιρία της πρόσφατης 25^ης Μαρτίου με την οποία ασχολούμαι τώρα) ήξερα καλά ότι θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός σε ότι γράψω και στο πως θα το χειριστώ, γιατί διαφορετικά θα είναι σαν να συγκρούομαι με ένα ολόκληρο έθνος που επί σχεδόν 200 χρόνια διδάσκεται τελείως διαφορετικά πράγματα !

Τολμώ όμως να το γράψω όμως για τον εξής λόγο: διότι διαπιστώνω μετά λύπης μου ότι ακόμη και σήμερα όποιος επιχειρεί σε τέτοιου είδους θέματα να ψελλίσει την παραμικρή αλήθεια, που συγκρούεται με τους εκάστοτε εθνικούς μύθους που μαθαίνουν στο λαό το σχολείο και η πολιτική ελίτ, αυτόματα αντιμετωπίζεται -από ίσως την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού- ως ανθέλληνας ,προδότης, πράκτορας,νεοταξίτης που θέλει να…αποδομήσει την εθνική μας ταυτότητα κλπ.,κλπ. Φανταστείτε μόνο ότι μόλις προχθές ο συγγραφέας Νίκος Δήμου απειλήθηκε από έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ονόματι Ευρυπίδης Μπίλλης, πως θα πρέπει να συλληφθεί επειδή διαφωνούσε με όσα «ανθελληνικά» έγραψε !!                        

Αυτό είναι λοιπόν το αρχικό μας κίνητρο και επειδή βέβαια είμαστε «ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ»και δεν διστάζουμε να χτυπάμε «γροθιά στο μαχαίρι», καθώς μας ενδιαφέρει μόνο η ψυχρή και αντικειμενική αλήθεια (και στα εθνικά θέματα), επιλέγουμε συνειδητά  τελείως κόντρα στο ρεύμα να  ψάξουμε και την κακή πλευρά του μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα ήρωα ή μύθου (σύμφωνα τουλάχιστον με όσα μας έχουν διδάξει μέχρι τώρα)  και αυτό όχι από απλή αντίδραση, αλλά με βάση ντοκουμέντα από αδιάψευστες πηγές της εποχής. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ! 

Επειδή μάλιστα θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος και να προλάβω αφοριστικά σχόλια αναγνωστών, δηλώνω ειλικρινά ότι σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζω τη συμβολή του Θ.Κολοκοτρώνη ως αρχιστράτηγου στην επανάσταση και στη δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους και ούτε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο από στοιχειωδώς γνώστες της ιστορίας. Ούτε φυσικά έχω πρόθεση να απαξιώσω και όλη την επανάσταση,αφού χάρις σε αυτή την ιδέα γίναμε η πρώτη νέα Βαλκανική χώρα που προέκυψε μέσα από μια αυτοκρατορία   

Από την άλλη όμως θέλουμε και να καταδείξουμε  και τις υπερβολές, τις αγιοποιήσεις και την ιδεολογική και εθνοκεντρική εξάρτηση αυτής της εκδοχής της Ελληνικής ιστορίας που διδασκόμαστε την οποία πολλοί θεωρούν «ευαγγέλιο». Επιπλέον όχι μόνο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και οι αγωνιστές του 21’ήταν άνθρωποι της εποχής τους με ελαττώματα και παρελθόν, αλλά κυρίως μια άλλη ωμή αλήθεια. Ότι δηλαδή στην επανάσταση  του 21’πρωτοστάτησαν σε μεγάλο βαθμό τα χειρότερα κοινωνικά στοιχεία των προγόνων μας, όπως ήταν οι κλέφτες και αρματωλοί, γι’αυτό και κατέληξε φοβερά αιματηρή ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής της !

Μας χόρτασαν επί τρεις αιώνες με βαρύγδουπα λόγια, αλλά κανείς δεν μας είπε και κάτι αρνητικό ή λάθος της σύγχρονης ιστορίας μας από το οποίο μπορούμε να διδαχθούμε ως λαός. Αποτέλεσμα ότι δεν έχουμε εθνική αυτογνωσία, βαυκαλιζόμαστε συνεχώς και ζούμε με μύθους και ιδεοληψίες και αυτό έχει πάντοτε επιπτώσεις και στο σήμερα που είναι πολύ σκοτεινό. Δεν μας είπαν καν ότι η Ελληνική επανάσταση μαστιζόταν στη διάρκειά της από εμφύλιες συρράξεις  που κόντεψαν να την σβήσουν και στις οποίες μάλιστα συνήθως πρωτοστατούσε ο Κολοκοτρώνης ! Λόγια, και πάλι λόγια… ρητορείες χωρίς τέλος και καμία φειδώ στους ύμνους, μόνο που αυτό κύροι δεν είναι ιστορία (η οποία θα έπρεπε να διδάσκεται κυρίως εγκυκλοπαιδικά και λιγότερο συναισθηματικά), αλλά  λογοτεχνία και συχνά στα όρια της μυθοπλασίας !  Γι’αυτό και εμείς  θα πάμε κόντρα σε αυτά όσο μένος και αν προκαλέσουμε σε κάποιους !

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΠΟΥ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ…

1)    ΔΟΥΛΕΨΕ ΠΟΤΕ  O ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΒΙΟ ΖΟΥΣΕ ;

Ο Άγγλος Τζορτζ Φίνλεϊ, τιμημένος με το Χρυσό Σταυρό του Ελληνικού Τάγματος του Σωτήρος θεωρείται ακόμη και από τους αντιπάλους του μια από τις σημαντικότερες και πιο αξιόπιστες πηγές για το 1821 μιας και έζησε τα γεγονότα από κοντά και τα κατέγραψε. Αφού μας πληροφορεί με τα γραφόμενά του το σχετικά γνωστό πως και οι γονείς του Κολοκοτρώνη ήταν κλέφτες (το τι ακριβώς ήταν στην πραγματικότητα οι κλέφτες θα το δούμε αμέσως πιο κάτω) προσθέτει : «όταν έγινε είκοσι χρόνων παντρεύτηκε με την κόρη ενός προεστού από το Λεοντάρι. Τα πρώτα επτά χρόνια του έζησε από την περιουσία της γυναίκας του. Εκεί οι χωρικοί διαπίστωσαν πως ήταν περισσότερο άνθρωπος των όπλων παρά του αλετριού. Πολλές φορές κατηγορήθηκε για ζωοκλοπές από κοπάδια γειτονικών χωριών και τελικά μερικές ληστείες σε βάρος των Ελλήνων που δούλευαν τη γη στην πεδιάδα του Στενύκλαρου (σσ: Μεσσηνία) την αποδόσανε σ’ αυτόν και υποχρεώσαν τον πασά του Μοριά να δώσει εντολή για τη σύλληψή του. Αυτό στάθηκε αποφασιστικό για την τύχη του Κολοκοτρώνη. Στα είκοσι επτά χρόνια έγινε επαγγελματίας ληστής»

Δηλαδή ο Κολοκοτρώνης-τουλάχιστον μετά τα 20 του-δεν φαίνεται να έχει δουλέψει ποτέ του, παρά μόνο να κλέβει και να ζει από τα λεφτά της γυναίκας του, μέχρι τα 27 του που εντάσσεται πια κανονικά στους κλέφτες !

2)      ΤΙ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ (άρα και ο Κολοκοτρώνης);

Η "εθνικά όρθή" άποψη είναι ότι επρόκειτο για κάτι σαν «Ρομπέν των δασών» της εποχής που έκλεβαν του πλούσιους (κυρίως τους Τούρκους) και μοίραζαν λεφτά στους φτωχούς, πως ήταν πολύ αγαπητοί στο λαό μας και λόγω αυτών των πρακτικών τους μπήκαν στην επανάσταση για να προσφέρουν στην πατρίδα. Ήταν όμως αλήθεια έτσι τα πράγματα;

Γράφει και πάλι ο Φίνλεϊ : «Ανάμεσα στους μορφωμένους Έλληνες έχει επικρατήσει η συνήθεια να μιλάνε και να γράφουν πολλά για το πατριωτικό πνεύμα και τα εξαίρετα στρατιωτικά κατορθώματα των κλεφτών….Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν απλοί λήσταρχοι που…ληστεύανε τους Έλληνες πιο πολύ απ’ότι τους ληστέψανε οποτεδήποτε οι Τούρκοι» και προσθέτει παρομοίως «Τα ανδραγαθήματα του Ζαχαριά και του Κολοκοτρώνη, που εξυμνούνται σε αδέξιους, χωρίς ποίηση, στίχους και σε στομφώδη πεζό λόγο, δεν ήταν τίποτα άλλο από κατορθώματα ληστών της υπαίθρου και ζωοκλεπτών… Η καταστροφή ελληνικών χωριών, η ληστεία Ελλήνων κληρικών, ο βιασμός Ελληνίδων, η δολοφονία ενός παιδόπουλου και η απελευθέρωση άλλου Ελληνόπουλου, ύστερα από την καταβολή λύτρων, είναι τα θέματα των τραγουδιών του Ζαχαριά» . Σχεδόν τα ίδια γράφει και ο Gordon στην «ιστορία της Ελληνικής επαναστάσεως»  που προσθέτει πως «…σχεδόν όλοι οι κλέφτες ,αρχίζοντας από τον Κολοκοτρώνη, ήτανε κακόφημοι για τη χαμερπή δυστροπία του χαρακτήρα τους.»

Μήπως όμως ήταν αλήθεια ότι οι κλέφτες προ της επαναστάσεως κατεδίωκαν τους Τούρκους, ειδικά τους πλούσιους ; O εκ των επαναστατών και προεστός Κανέλλος Δεληγιάννης δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στα απομνημονεύματά του…«Ότι δε αυτοί οι λεγόμενοι κλέπται κατεδίωκον τους Τούρκους ή τους έβλαπτον ποτέ, καθώς τινες αναισχύντως λέγουν και γράφουν εις τας ψευδοϊστορίας των…είναι μωρία να πιστεύη άνθρωπος λογικός τοιαύτα ονειροπολήματα » !  και ακόμη πως «Προκαλώ λοιπόν αυτούς του λέγοντες και γράφοντες να αποφανθούν εις ποίαν εποχήν…εις ποίον μέρος ετόλμησαν ποτέ οι κλέπται να φονεύσουν ή να βλάψουν ένα Τούρκον ; Ουδέποτε συνέβη ή ακούσθη τοιούτον τι.» 

Τέλος και πάλι ο Φίνλεϊ γράφει επ’αυτού «Οι κλέφτες του Μοριά, ενώ ζούσαν, κατά κανόνα, σε βάρος των φτωχών χριστιανών χωρικών, δεν έκαναν την αποκοτιά, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, να επιτεθούν σε κανένα πλούσιο Έλληνα προεστό, και ακόμη σπανιότερα σε Τούρκο αγά»

Καμία αμφιβολία λοιπόν για το τι ήταν και τι έπρατταν στην πραγματικότητα οι κλέφτες-που φαίνεται μάλιστα πως επιτίθονταν κυρίως στους φτωχούς και στους Έλληνες- και ο Κολοκοτρώνης που ανήκε εκεί και για να λέμε και όλη την αλήθεια οι περισσότεροι απ’αυτούς ήταν απλά τυχοδιώκτες και καταζητούμενοι από τις αρχές του Πασά….

3) ΤΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΗΤΑΝ ;

Εδώ και αν δεν υπάρχουν αμφιβολίες...

Γράφει πάλι ο Φίνλεϊ «Είναι παράξενο να βλέπει κανείς με ποιες συμπτώσεις δύο άνθρωποι τόσο διεφθαρμένοι και ηθικά ανάξιοι όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έγιναν λατρεμένοι ήρωες των Ελλήνων. Το πάνθεον της δόξης δεν είναι πάντοτε παλάτι που κατοικεί μέσα στεφανωμένη η αλήθεια» !!

Ο Κανέλλος Δεληγιάννης μιλάει επίσης για έναν χαρακτηριστικό διάλογο μεταξύ Ζαϊμη και Κολοκοτρώνη ως εξής «-Ε,Κολοκοτρώνη ! Δια την αγάπην της κινδυνεούσης πατρίδος απεφασίσαμεν ακουσίως να σε υπογράψωμεν και πρόεδρον και αρχιστράτηγον…Αλλά να μη φανταστείς ότι σε εγνωρίσαμεν ή θέλει σε γνωρίσωμεν ποτέ ως τοιούτον…Ενθυμήσου ποιος ήσουν προ της επαναστάσεως και ποιόν σε καταντήσαμεν τώρα….καθότι μήτε είχες τι (τίποτα),μήτε έχεις να χάσεις και μήτε νουν έχεις, μήτε καρδιάν…και αν ζήσωμεν θέλει έλθει καιρός να ενθυμηθείς αυτά όπου σου λέγομεν.

Και το χειρότερο και πιο ανατριχιαστικό όλων  είναι μια περιγραφή ενός απίστευτου περιστατικού και πάλι από τον Δεληγιάννη «Έχοντας αδιάλλακτον πάθος εις τον προεστόν του χωριού Κυπαρισσία του κάμπου Καρυταίνης, Δημητράκην λεγόμενον, υπήγον αίφνης μιαν νύκταν οι Κολοκοτρωναίοι να τον συλλάβουν, να δώσουν οδυνηρόν θάνατον εις αυτόν και εις όλα τα μέλη της οικογένειάς του…αυτός επροφυλάττετο και τυχαίως δεν ευρέθη εκείνην την νύκτα εις την οικίαν του. Αλλά δια να κορέσουν τη θηριώδη καρδίαν των…έδεσαν και μια  μιαν νύφην την οποίαν είχε από τους μαστούς εις την ουράν ενός ενός ανδρείου ίππου τον οποίον ίππευεν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και την έσυραν ανηλεώς και απανθρώπως τρεις ώρας δρόμον, ήτις απαυδήσασα από τοιαύτη πολυώδυνον και φρικαλέον βάσανον, την κατεκερμάτισαν με τα σπαθιά, και αφήσαντες τον νεκρόν της εις τον δρόμον απήλθον…» !!!  Πραγματικά δύσκολο να το διανοηθούμε, όμως αληθινό...

4)Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ

Μπορεί να ήταν αναμφισβήτητα εκ των ηγετών της επανάστασης, όμως κάποιοι μπορεί και να αναρωτιόνται αν όντως ο γέρος του Μοριά ήταν τόσο ανδρείος και ατρόμητος πάνω στις μάχες όσο μας τον περιγράφουν οι ιστορικοί και άλλοι ή μήπως υπάρχουν και στοιχεία υπερτίμησης σε όλα αυτά ; Αν ανατρέξουμε πάλι σε πηγές τις εποχής για να πάρουμε μια κάποια απάντηση,σαφώς και υπάρχουν …

Γράφει ο Μακρυγιάννης στα περιβόητα απομνημονεύματά του σχετικά με τη μάχη με τον Ιμπραήμ στα Δερβενάκια «Είχε διοριστή ο αρχηγός Κολοκοτρώνης να πολεμήσει τον Μπραϊμη στα Ντερβένια και πήγαν όλα τα σώματα και οι Πελοποννήσιοι μαζί του….Και πέρασε ο Μπραϊμης εις τα Ντερβένια απολέμιστος. Εμφύλιους πολέμους και φατρίες επιτηδεύεται ο αρχηγός να κάνη, Τούρκους δεν είχε κώλο να πλησιάσει κοντά τους» !

Και ακόμα ο Δεληγιάννης για την άρνηση του Κολοκοτρώνη να πάει στο Μεσολόγγι να βοηθήσει «Αλλ’ο Κολοκοτρώνης συνειθισμένος να αποφεύγη πάντοτε τους κινδύνους,καθώς οσάκις διετάχθη από τας κατά καιρόν κυβερνήσεις ποτέ δεν εδέχθη να υπάγη εις την Ρούμελην» και  ακόμα απευθυνόμενος στον Λόντο « Επίσης και για τον Κολοκοτρώνην δεν με κακοφαίνεται καθότι αυτός απομακρύνεται απ’αρχής και παντοτε από το πυρ του πολέμου και έως σήμερον δεν παρευρέθη εις ουδεμίαν μάχην αυτοπροσώπως να οδηγήση στρατόν, αλλά στέκεται εις τας κορυφάς ορέων ωσάν τον Προφήτη Ηλίαν να φυλάξη την πολύτιμον ζωήν του ..."                                                                                                                                                      Τέλος ο εκ των επαναστατών Ν.Κασομούλης στα «ενθυμήματα στρατιωτικά» τονίζει  « Όσον απέφευγεν τον πόλεμον ο Γέρος, τόσον η γενναιότης του στρατεύματος εξασθενείτο. Πηγαίνει ο Μπραϊμης εις Τριπολιτζάν και ο Κολοκοτρώνης θέλει να τον πολιορκήσει αυτού…από τα παλαιά λημέργια όπου επολιόρκησαν εκείθεν και τον Κεχαγιάμπεην…Πλην ο Γέρος φαίνεται δεν θέλει να μυρίση καπνόν μπαρούτης, και αυτές είναι προφάσεις.»

5) ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ: Αρχικά θα ήταν άδικο να χρεώσουμε όλη αυτή τη σφαγή-για όποιον λόγο και αν έγινε- σε έναν μόνο άνθρωπο (Κολοκοτρώνη), αλλά κακά τα ψέματα τη βασική ευθύνη φέρει ο επικεφαλής  της επανάστασης Υψηλάντης  και δευτερευόντως ο στρατηγός Κολοκοτρώνης γιατί ή την προέτρεψε ή στην καλύτερη δεν την εμπόδισε. Πολλοί λένε πως ήταν απλά μια πολεμική πράξη στο πνεύμα της πρωτόγονης εποχής. Όμως άλλο πράγμα είναι ο πόλεμος και άλλο η γενοκτονία μέσω σφαγής αιχμαλώτων και αμάχων. Στην περίπτωσή μας δε ήταν άκρως βάρβαρη ( σύμφωνα με τις περιγραφές) ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Ο Κολοκοτρώνης λοιπόν θα πρέπει να χρεωθεί το μερίδιο της ευθύνης της άγριας σφαγής που του αναλογεί... Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν λοιπόν πάνω από 30.000 άμαχοι (Tούρκοι αλλά και Εβραίοι).             

Γράφει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματα του: «το ασκέρι όπου ήταν μέσα, το ελληνικό, έκοβε κι σκότωνε από Παρασκευή ως Κυριακή, γυναίκες παιδιά και άντρες, 32.000, μία ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς» και ακόμα πιο αναλυτικά ο Γάλλος αυτόπτης μάρτυρας Ρευμπό : « Σε κάθε βήμα μας βλέπαμε να εκσφεδονίζωνται από τα παράθυρα γυναίκες, κορίτσια, παιδιά… αντίκριζαν ξαφνικά με τρόμο, φρίκη και παγωμένο αίμα το ματωμένο χέρι ενός άγριου στρατιώτη να τις αρπάζει και να τις γκρεμίζει από ψηλά στο δρόμο…Οι στρατιώτες διεκδικούσαν με λύσσα την είσοδο στα πλουσιόσπιτα…Κόλαση φωτιάς και αίματος. Ο βρόντος των σπιτιών που σωριάζονταν συντρίμμια, το ατελείωτο τουφεκίδι, οι εκρήξεις των κανονιών, οι κραυγές των ετοιμοθάνατων και τα άγρια ξεφωνητά των νικητών ανακατεύονταν…. Οι Έλληνες βγάζουν μια ιδιαίτερη κραυγή όταν ορμούν στον εχθρό… Αλλά αυτή η κραυγή γίνεται αλλιώτικη όταν υψώνουν το στιλέτο ή το γιαταγάνι πάνω στο θύμα τους. Αδύνατο να το περιγράψω: η πικρή ειρωνεία της νίκης, η μανία για εκδίκηση, η απάνθρωπη δίψα του αίματος, όλα μαζί εκφράζονται με αυτή την κραυγή που συνοδεύεται συνήθως από ένα γέλιο σαρδόνιο, άγριο και τρομακτικό…»

1^ος ΕΜΦΥΛΙΟΣ (στην επανάσταση) :
Από τους πρώτους κιόλας μήνες της επανάστασης έγινε φανερό το χάσμα μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων .Η άρνηση των τελευταίων να δεχτούν τις αυταρχικές προτάσεις του Ρωσόφιλου ηγέτη των φιλικών (όπου ανήκε και ο Κολοκοτρώνης) Δημητρίου Υψηλάντη και της ανωτάτης αρχής, με τις οποίες απαιτούσε  τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της επανάστασης και τον παραμερισμό των Κοτζαμπάσηδων, πόλωσε πολύ το κλίμα. Ακολούθησε όμως η εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου από την οποία προέκυψε η ήττα των Φιλικών αφού παραμερίστηκαν κατά πολύ από την πολιτική εξουσία.                                                                 
   Στη Β΄ εθνοσυνέλευση του Άστρους Κυνουρίας διαμορφώθηκαν τρεις πολιτικές παρατάξεις, αυτή των Φιλικών (με  Κολοκοτρώνη και Υψηλάντη), αυτή των κοτζαμπάσηδων και προεστών και αυτή των Υδραίων και των  Ρουμελιώτών. Οι αποφάσεις αυτής της  εθνοσυνέλευσης ήταν και πάλι δυσμενείς για τους φιλικούς, καθώς ο Κολοκοτρώνης  έχασε την αρχιστρατηγία ενώ στις  πολιτικές θέσεις κυριάρχησαν  κοτζαμπάσηδες και  Υδραίοι.                                                                                                 

Έτσι-βλέποντας να χάνουν το παιχνίδι- το φθινόπωρο του 1823 οι Ρωσόφιλοι με επικεφαλής Υψηλάντη και Κολοκοτρώνη ξεκινούν ένοπλη εμφύλια σύγκρουση. Αλλά στη μέση της σύγκρουσης ο Κολοκοτρώνης  εντελώς ξαφνικά προδίδει τους Φιλικούς και προσχωρεί στο κόμμα των κοτζαμπάσηδων με αντάλλαγμα τον διορισμό του γιου του Πάνου ως φρουράρχου του Ναυπλίου και τον διορισμό του ίδιου στη θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού ! Αυτό δεν του ήταν αρκετό καθώς εκεί  συγκρούεται για την αρχηγία και με τον επικεφαλής του βουλευτικού,τον Αγγλόφιλο Μαυροκορδάτο, εξαναγκάζει τον τελευταίο σε φυγή στην Ύδρα και παίρνει το πάνω χέρι αυτός. 
Έτσι ξεκινάει νέα σύρραξη ανάμεσα στους δύο πόλους εξουσίας (εκτελεστικό και βουλευτικό) που θα καταλήξει τελικώς σε ήττα της παράταξης Κολοκοτρώνη το 1825, καθώς ο τελευταίος με τις ενέργειές του είχε χάσει τα ερείσματα του στην πλειοψηφία του λαού !   
Ο Κολοκοτρώνης επιβίωσε αυτού του  πρώτου εμφύλιου μόνο και μόνο επειδή την κρίσιμη στιγμή τον προστάτευσε η  Τσαρική Ρωσία και η ναυαρχίδα του τοποτηρητή της Ρωσίας στην Ελλάδα, ναυάρχου Ρίκορντ. 

2oς ΕΜΦΥΛΙΟΣ (στην επανάσταση) : Αργότερα κι’ενώ το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας είχε περάσει στους Αγγλόφιλους Υδραίους και τον Κουντουριώτη (και μάλιστα από ένα σημείο και μετά, έπειτα από βουλευτικές εκλογές) ο Κολοκοτρώνης-που δεν είχε παραιτηθεί από τις βλέψεις του για εξουσία- ξεσηκώνει τους Πελοποννήσιους σε εξέγερση κατά της κυβέρνησης και  νέες εμφύλιες πολεμικές μάχες ξεκινούν στις 23 Οκτωβρίου 1824. Αλλά, καθώς ο Κουντουριώτης και η κυβέρνησή του είχε μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια και καθώς σκοτώνεται και ο γιός του Πάνος, ο Κολοκοτρώνης θα ηττηθεί και πάλι και θα φυλακιστεί μαζί με άλλους επαναστάτες. Αργότερα, προ του κινδύνου του επελαύνοντα Ιμπραήμ, θα του δοθεί χάρη για να ξαναμπεί και να βοηθήσει την επανάσταση…

Με λίγα λόγια ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης και για τις δύο ένοπλες εμφύλιες συγκρούσεις που έγιναν στη διάρκεια της επανάστασης (και που της έκαναν μεγάλη ζημιά), αφού ουσιαστικά τις ξεκίνησε ο ίδιος !

Βασική πηγή για εμφύλιο: 
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_1823_-_1825